Het lot als ganzenbord

Moeilijk te geloven dat er één iemand, genaamd God, aan de touwtjes zou trekken vele kilometers boven ons. Als Hij dat zou doen, zou het de meest gemene, harteloze man zijn die er bestaat. (Ik ga er even vanuit dat het om een man gaat, omdat er altijd over ‘Hij’ wordt gesproken). Welke idioot kan er nu voor zorgen dat kinderen door hun ouders gedood worden, dat veel te jonge mensen ziek worden en overlijden of dat iemand een verkeersongeluk krijgt? Het is niet dat ik helemaal nergens in geloof hoor. Ik hou wel van een beetje spiritualiteit op zijn tijd. Zo wil ik graag geloven dat de doden om ons heen zweven om ons zo af en toe eens flink wakker te schudden en een schop onder onze kont te verkopen of om ons te helpen en te beschermen. Het beroemde engeltje op de schouder, wie heeft er nog geen kennis met hem gemaakt? Dat er meer bestaat tussen hemel en aarde staat voor mij vast, maar dat alles bestuurd zou worden door één God, gaat er bij mij niet in. Dat hij aan een van zijn touwtjes zou trekken en besluit dat het vandaag tijd is om kleine Marie van 2 te laten verdrinken in de vijver van het park of mijn collega van het dak zou laten vallen, een lieve vrouw en vijf kinderen achterlatend. Ik krijg er rillingen van als ik er alleen al aan denk. Iemand die in staat zou zijn tot zulke dingen, is in mijn ogen geen ‘verlosser van het kwaad’ maar gewoon een moordenaar, of erger, een rasechte terrorist. Nee, het is voor mij stukken makkelijker te geloven dat Hij gewoon niet bestaat.

In mijn ogen is God gemaakt door de mensen om een schuldige aan te kunnen wijzen. Als ze iets niet kunnen verklaren, heeft God het gedaan. Andersom willen ze ons in de kerk doen geloven, dat we dankbaar moeten zijn als er een dierbare is overleden. Dankbaar omdat ze nu bij God mogen zijn. Sodemieter op zeg. Ik ben niet dankbaar als er een familielid veel te jong is gestorven. Dan vind ik het leven oneerlijk en ben ik kwaad en verdrietig omdat het lot hen niet goed gezind was. Ik zie het leven dan ook als een bordspel. De mensen zijn de pionnen. Het spel bestaat uit keuzes, toevalligheden, geluk en pech. Hier doorheen moet je een weg proberen te vinden. Als je de goede keuzes weet te maken en niet teveel pech ondervindt, kun je een heel eindje komen. Voor sommigen echter, is het al heel snel ‘game over’, simpelweg omdat ze teveel ongelukkige toevalligheden tegenkwamen en vooral dikke pech hebben gehad, hoe oneerlijk dat ook moge zijn.

Het lot bepaalt en het lot kijkt niet naar leeftijd, naar de gezinssituatie en of je eigenlijk nog dingen had die nog afgehandeld moesten worden. Sommige dingen blijven nu eenmaal onverklaarbaar. Daarom sta ik op mijn ganzenbord, niet wetende hoe lang ik nog mee mag blijven spelen. Misschien win ik morgen een ‘lot’ uit de loterij of misschien krijg ik volgende week een nood’lot’tig ongeval. De tijd zal het leren.