Mijn vader schakelt de auto in een andere versnelling en vertelt in een moeite door dat hij een nieuwe partner heeft. Ik negeer de steek in mijn binnenste en nodig de vrouw uit voor kerst.

Op eerste kerstdag 1994 zie ik een vrouw met weekendtas over ons tuinpad onze voordeur naderen. Mijn vader laat haar binnen. In de gang hoor ik haar in gesprek met mijn vader. Zijn stem klinkt me vreemd in de oren. Het ongemak van de situatie is hoorbaar.

De pijnscheut die ik eerder in de auto voelde en besloot te negeren verwordt tot een niet terug te dringen golf van ontreddering als de vrouw onze woonkamer binnen komt. Totaal onverwacht dringt het besef tot mij door van wat hier aan de hand is. De lege plek aan tafel. Die in het tweepersoonsbed. Bijna vier jaar nadat mijn moeder overleed gaan ze opgevuld worden door de vrouw die mij nu de hand schudt.

Mijn vader serveert de koffie met gebak. “Je houdt van muziek, hè,” zegt de vreemde vrouw en duwt een videoband in mijn handen. Een paar minuten later kijk ik opgelaten naar een concert van een schrikbarend oubollige band. Mijn vader blijkt te beschikken over een verbazingwekkend hoog gehalte gemaaktheid. In een paar happen werk ik zonder te proeven het gebakje weg en bied me vrijwillig aan voor het eten te zorgen zodat ik me legitiem aan deze situatie kan onttrekken.

Terwijl ik me op de salades en sausjes stort denk ik na over de kennismaking met de persoon die wellicht voor langere tijd deel zal gaan uitmaken van mijn leven. Door het vergelijkingsmateriaal dat aan de andere kant van de deur op onze bank zit is tot mij doorgedrongen hoe ik het gemis van mijn moeder onderschat heb. Heb ik daardoor zoveel moeite met de vrouw? Of staat mijn antenne gewoon goed afgesteld en is wat ik diep van binnen registreer waar? Ze is niet sympathiek. Misschien is beide het geval en maakt dat het nog moeilijker.

De vrouw is een blijvertje. Mijn vader is niet in staat tot het evenredig verdelen van aandacht en dat leidt tot een pijnlijk radicaal einde van de twee-eenheid die mijn vader en ik vormden. Ik delf zonder uitzondering het onderspit. Mijn vader kiest blind de kant van zijn partner. Mijn vader herziet met het grootste gemak zijn overtuigingen, meningen en interesses zodat ze naadloos voegen met die van zijn vriendin. Mijn opstandigheid die voortkomt uit verdriet en ongemak wordt te makkelijk weggezet als puberaal lastig.

Vierentwintig jaar later laat mijn vader er geen onduidelijkheid over bestaan: zijn vriendin wilde hem, maar niet de kinderen. Het vroege uitvliegen van mijn zus kwam goed uit. Mijn aanwezigheid niet.

Ze zijn nog steeds bij elkaar. Mijn vader klaagt steen en been. Ze praat aan een stuk door over molens. Ze zorgt niet voor hem als hij doodziek is. Ze heeft alle ruimte nodig. Hem rest slechts een plank voor zijn onderbroeken. Ze doet niks in het huishouden. Lopend over het laminaat knarst het zand onder zijn schoenen.

Rustig hoor ik het aan. Binnen in mij borrelt iets onethisch. Het lijkt verdacht veel op leedvermaak.

 

 

 

 

Categorieën: Algemeen

11 reacties

Mien · 20 april 2018 op 10:12

Ik heb ook even zo’n ‘foute’ moeder gehad. Gelukkig maar tijdelijk. Tijdelijk destructief voor het hele gezin. Liefde, eenzaamheid, of snel moeders zoeken voor kinderen, maakt soms echt blind. Goede binnenkomer Marieke. Welkom bij CX.

    Marieke · 20 april 2018 op 15:14

    Toch nog steeds prettig te horen dat het herkenbaar is. Ik heb toch lang gedacht dat het aan mij lag.

    Bedankt voor het welkom heten!

Robert · 20 april 2018 op 11:04

Mooie binnenkomer (in dubbel opzicht!).

Karen.2.0 · 20 april 2018 op 23:56

Fijn! Niet zozeer de gebeurtenissen die je beschrijft maar wel de manier waarop. Welkom aan boord, Marieke!

Arta · 21 april 2018 op 00:12

Je schrijft goed, Marieke!
Zonder franje zet je hier een pakkend verhaal neer.
Op naar de volgende!

Welkom hier!

    Marieke · 21 april 2018 op 15:29

    Op naar de volgende. De druk op mij neemt toe. Nee hoor, dat valt wel mee.

    Bedankt voor het welkom.

Nummer 22 · 21 april 2018 op 10:04

Welkom Marieke! Mooi geschreven!

Ik zie direct jouw vader als Don Quichot die de windmolen( verhalen) niet meer bestrijdt?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder