Het Paard en de Kater

Drankig van geest, in de geest van drank en met het gevoel van een overtuigend zelfmededogen pluk ik mijn zuipzieke lichaampje van de grond. Het oude schrale bier klotst nog achter mijn in brand staande oogkassen. De potpourrische smaak van dode ratten overgoten met een sausje van teer en nicotine en geserveerd op een bedje van hennep is sterker dan mijn kop gitzwarte koffie. Meer koffie zou theoretisch gezien een oplossing zijn, in de praktijk blijkt meer koffie alleen mijn stoelgang te bevorderen en daarmede dus zeker mijn helderheid niet. Het halen van adem is eveneens geen pretje. Bij iedere teug zuurstof vragen mijn longen zich protesterend af waar deze zuivere substantie vandaan komt en wat er toch gebeurd is met die hemelse mengeling van tabak en gecondenseerd zweet.

Het Paard is weer terug: Live-muziek per fiets bereikbaar! Nou is er wel eens meer livemuziek te bewonderen in de Haagsche binnenstad, maar er gaat niets boven de concertzaal der concertzalen. Niet meer beBOBd in rokerige busjes richting Amsterdam, Utrecht of Tilburg. Niet meer BOBloos in rokerige busjes terug vanuit Amsterdam, Utrecht of Tilburg. Gewoon een stukkie gezond peddelen en afstappen bij het volledig vernieuwde muziekwalhalla. Neonlicht maakt de glimlach zichtbaar voor omstanders.

In gedachten flash ik back naar dat goedaardige oude stinkhol dat hier vroeger op dezelfde plek stond. Links na binnenkomst zat je bijna direct op schoot bij degene die de kaartjes verkocht en als je dan nog een kaartje nodig had en de transactie duurde bovengemiddeld lang dan liep je het gevaar dat de meute achter je last van persweeën kreeg en je in de vriendelijke armen van de portier kwakte. Hierdoor begon automatisch het metaaldetectiepoortje te piepen zodat je tijdens het kaartje kopen ook gelijk je zakken leeg moest halen; hetgeen je handelingssnelheid en oriëntatievermogen absoluut geen goed deed. Nadat de dienstdoende gorilla je aan een diepteonderzoek had onderworpen, waarbij de panische angst voor de latex handschoen met vaseline gegrond leek, moest je vliegensvlug een halve U-turn naar rechts maken voor de garderobe. Een later ingezette bocht naar rechts zou een bezoek aan de toiletten betekenen. Het woord toilet was overigens te veel eer; het woord pisbunker zou het groezelige hokje met de muren vol van plee-teksten meer recht hebben gedaan. De garderobe was eveneens een smalle spelonk waar het altijd weer de vraag was:”Wat krijg ik vandaag voor nummertje 143 terug?”. Meer tombola dan garderobe dus.

Als je dan uiteindelijk in het etablissement was aangekomen, was het zaak om bier in te slaan want zowel het traject Podium-Bar als het traject Bar-Podium hadden een indrukwekkende afstand. Daarnaast was vanuit Bar weinig tot geen uitzicht op het pittoreske Podium want geografisch gezien lagen beiden om elkaars hoek.. Op een drukbezochte avond legde je de afstand tussen Bar en Podium gemiddeld in zo’n krappe 3 kwartier af. Op een avond met een Darkwavenoisespeedpsychodeathtrash metal-contest deed je er soms nog wel eens langer over. Dat lag overigens niet aan de bezoekersdichtheid van de avond. Het lag geheel in het feit dat als je met de enige vijf aanwezigen toch tot de beslissing komt om een stagedive uit te voeren, je lichaam even een iets langere herstelperiode nodig heeft.

Ik Flash Forward naar het neonlicht van nu: Terug in Troje tijdens The Artistic Age of Mixed-Retro . Alles gestoken in nieuw, alleen de oude voorpui staat nog, daarachter ruimte zat, garderobe in schouwburgstijl, toiletten gelijk een betegelde hangaar waar het voor de verandering eens niet naar zurige blaassappen ruikt, twéé metaaldetectiepoorten met een fikse roedel enthousiast fouillerende kleerkasten, chill-hal met ligbankachtigen, een zaal met twee balkonverdiepingen én 4 barren verdeeld over drie etages. Vooral door de bar aan de lange linkerzijde van de zaal is het nu mogelijk om met je linkerhand een biertje te bestellen en met je rechterhand een handtekening te vragen aan de optredende artiest. “Een voordeel!”: juichte mijn gevoel. Totdat ik er na het eerste setje concerten in het Paard (De Dijk, Postmen, Therapy?, New Model Army, Das Pop, Epica, Peter Pan Speedrock, Boo!) achter kwam, dat ik telkens volledig klemgezopen naar huis c.q. volgende pitsstop ging. De bestellingsfrequentie blijkt namelijk onophoudelijk te zijn. En het drinktempo is daardoor straf tot moordend te noemen. In het gunstigste geval is het zelfs goed te doen om tijdens een pogo, een biertje te bestellen. En met een goed geoefende en uiterst zorgvuldig getimede stagedive moet het zelfs mogelijk kunnen zijn om in je vlucht je eigen biertje te tappen, op te drinken, je glas om te spoelen, een graai in de fooienpot te doen en je volgende gele handdruk te bestellen. Het Paard is weer terug en zijn vriend De Kater met hem!
……en, oh ja, er is ook nog een kleine zaal. Daar is ook een bar.

Specta Scriber