Het troostchocolaatje

Ik hoor je in de gang. Op de plavuizen weerklinken je harde hakken. Gehaast hol je richting garage. Als ik ga huilen, hoor ik je hakken haast nijdig klepperen richting trap. Je hakken verstommen op het tapijt. Nog voor je mijn kamertje binnen komt, ruik ik je parfum. Ik hoor alleen het ruisen van je zijden japon. Koel wappert deze tegen mijn betraande wang.
Fluisterend zeg ik: “wat ruik je lekker mam”. Je kijkt me aan en ik zie dat je bent opgemaakt, bescheiden weliswaar, maar ik ruik nou ook je lippenstift: van zoete zware kersen.
“Ik wil niet dat je weggaat”, en zachtjes trek ik aan je mouw.
Je glimlacht en staat op, even later kom je terug met in je ene hand een glaasje water en in de ander een geborduurde zakdoek. Die zakdoek ruikt naar jou, zwaar prikkelt de parfum in mijn ogen en keel.
“Hier”, zeg je, “hou deze maar bij je en ga nu maar lekker slapen”, zachtjes duw je mij in mijn kussen. Het glaasje water zet je naast mijn bed en je knipt mijn nachtlampje uit. Ritselend verdwijn je over het tapijt, dan je hakken, nu heel zacht de trap af door de gang naar buiten. Ik slaap al bijna.
De volgende ochtend word ik wakker en naast mijn kussen ligt een heel klein glimmend cadeautje van je uitstapje. Het kraakt en ritselend valt er een chocolaatje uit. Het is een troostchocolaatje, meegenomen uit het restaurant, zodat ik weet dat je zelfs dan aan me denkt.
Jaren gaan voorbij en als ik nu nog wel eens vraag ik naar wat je hebt gegeten dan noem je alles nauwkeurig op en je vertelt of het heeft gesmaakt en hoe het eruit zag. Nog steeds een beetje troost.