Het uitzendbureau

De zoektocht naar een baan is een slopende bezigheid. Advertenties in de krant uitpluizen, een muisarm oplopen van het ongeschikte-vacatures-doorklikken en ook de oude vertrouwde open sollicitatie wil niet meer werken. En de financiële steun van je ouders moet ook echt een keer stoppen. Er is nog maar één uitweg maar dat is er wel eentje die de meeste mensen schuwen. Nee, niet de criminaliteit in. Ik heb het over het uitzendbureau. Het uitzendbureau is wellicht een van de meest demotiverende plaatsen op aarde. Een tip voor de masochisten die alles al geprobeerd hebben: wandel eens binnen bij je plaatselijke uitzendbureau. Nergens wordt je zo genadeloos gepijnigd als daar. Het begint met de binnenkomst. Op de een of andere manier hebben de panden van zo’n help-me-aan-een-baan-bureau altijd een hele hoge drempel. Letterlijk. Dat is express gedaan zodat je nog meer het gevoel van een hulpbehoevende krijgt. Want laten we eerlijk wezen. Je stapt alleen bij een uitzendbureau binnen als je het echt niet meer weet. Als je niet meer weet of je portemonnee nou zwart, bruin of geel is.

Wanneer je al je trots op de stoep achter hebt gelaten en de drempel hebt overwonnen wacht een deur. Trekken staat er. Je kan trekken tot je een ons weegt want je moet duwen. Weer zo’n vervelende truc om je als een achterlijke te laten voelen. Eindelijk ben je binnen. Heel de ruimte staart je aan. ‘Die krijgt niet eens een deur open.. en dat wil via ons aan de slag?’ Alle medewerkers hebben geen fluit te doen maar simuleren allerlei werkzaamheden. De één staat willekeurige knoppen op het kopieerapparaat in te drukken, de ander schuift van links naar rechts op haar stoel met wieltjes en lijkt hier haar voldoening uit te halen. In het wachthoekje zitten nog twee andere mensen. Werkloos staat op het voorhoofd geprint. Aan hun houding te zien hebben ze ook niet echt zin om dat binnen afzienbare tijd te veranderen. De trip naar het uitzendbureau zal wel een verplicht nummertje zijn. Ik voel me niet snel beter dan anderen maar zij maken het me wel heel moeilijk..

Na wat ongemakkelijke momenten is er eindelijk iemand van het personeel die een poging gaat wagen. ‘Kan ik je helpen?’ Let maar eens op, die zin gebruiken ze altijd. En waarom? Om maar nog eens te benadrukken dat jij hun nodig hebt… ‘Ik hoop het’, stamel ik. Fout! Stel ik me kwetsbaar op terwijl ik me nog zo had voorgenomen om dat niet te doen. Een sinister schuin mondje is de reactie van de blonde vrouw. Makkelijk af te handelen, denkt ze. Intercedente staat er op haar bordje. Vies woord. Intercedentes zijn mensen die genieten van andermans ellende. Daarom zijn ze dit werk gaan doen. Je hebt mensen die houden van een mooi concert, een goed glas wijn of een ontroerende film. Intercedentes niet. Deze mensen genieten van krantenkoppen als ‘Massaontslag bij DAF’.

Ik leg rustig mijn wensen uit. Rustig want ik wil intelligent overkomen. Adequaat en vooral geschikt. Maar de blonde intercedente weet het al lang. Ik was al ongeschikt op het moment dat ik hier binnen kwam. Geruisloos vliegt ze door mijn curriculum vitae. ‘Waarom ben je daar zo snel weggegaan?’ Ze luistert niet naar mijn antwoord. ‘Heb je een referentie die we kunnen checken?’ Het is intercedentiaans voor ‘ik denk dat je een leugenaar bent’.

Na een soort kruisverhoor gaat ze in ‘het systeem’ kijken. Haar beeldscherm is voor mij niet zichtbaar dus het zou goed kunnen dat ze haar record pinball aan het verbreken is. ‘Kan je trouwens overweg met MS Access?’ Nee schud ik. Ze zucht. Na wat klikken met de muis komt ze met het resultaat. Wat een verrassing, er zijn geen functies die matchen met mijn kwaliteiten. Ik hoor woorden als reisafstand, overgekwalificeerd en vier euro bruto voorbij komen. Ik ben mijn aandacht al kwijt want ik ben bezig een smsje te typen. ‘Lieve papa, weet je nog dat je had aangeboden om bij te springen als ik krap zat…’