Het uitzicht

Een dame van ongeveer mijn leeftijd, maar dan een paar jaartjes jonger, heet mij welkom in haar strak getrokken woning. Wat dat betreft passen haar woning en zij goed bij elkaar. Het is een zakelijk bezoekje wat ze, zo zegt ze zelf, liever op het terras achter de woning wil houden. Ze gaat mij voor en op het terras geniet ik even van het schitterend uitzicht op het lager gelegen landschap. Ergens tussen de huizen en bomen door zie ik iets blauws, wat de zee blijkt te zijn. Hoe drie letters de waarde van een woning omhoog kunnen stuwen blijft wonderbaarlijk.

Ik kies een vierkante stoel uit van de rotan tuinset en zelf gaat de dame tegenover mij zitten. Ze draagt iets wat tussen een ultra kort jurkje en een oversized T-shirt zit, het is in ieder geval groen van kleur. Doordat de dame een beetje heen en weer schuift, kruipt het niemendalletje ook nog wat omhoog, waardoor er zo goed als niets meer te raden overblijft, en mijn blik als vanzelf richting haar gebruinde benen wordt getrokken. Op de plek waar haar benen plegen samen te komen, zie ik een witte flits. Omdat ik nieuwsgierig van aard ben, kijk ik nogmaals naar de plek waar ik de witte flits heb waargenomen en ontwaar een witte slip. Nou ja, slip, de naam ‘hor’ is meer op zijn plaats. “Waarom heeft zij op die plek nou een hor?” vraag ik mij in al mijn onnozelheid af. Het zal de warmte zijn denk ik, waardoor het wat langer duurt dan te doen gebruikelijk voordat ik besef dat ik vol in haar kruis zit te turen. Ik bedoel, als het haar bedoeling is om met dat gaaswerk ongewenste blikken op haar vulva tegen te houden, dan moet ik haar teleurstellen, want zelfs de ramen in mijn huis laten minder licht door dan haar witte textiele frutseltje. Ondertussen babbelt de dame over van alles en nog meer, terwijl ik al mijn concentratie nodig heb om in ieder geval één oog richting haar gezicht te forceren.

Soms schijn ik wel eens te loensen en dit is zo’n moment. Met rechts kijk ik haar aan en met links hang ik ook aan haar lippen. Na een uur is de voorstelling voorbij en dringt het vaag tot mij door dat de dame aan het einde van haar verhaal is gekomen. Ik ga weer huiswaarts met een leeg schrijfblok, totaal geen idee wat ze gezegd heeft, maar jongens, wat een uitzicht had ik op dat terras.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl