Het vetvrije papiertje

In de tijd dat ik nog in een roestige ongekeurde Chevrolet Corvair rondreed met de motor
achterin, die het geluid van een Volkswagen Kever produceerde en drie versnellingen had, waarbij de derde versnelling alleen boven de honderd hoefde te worden ingeschakeld, de naald van de pick-up een vreemd huppeltje maakte op de LP van Fats Domino, omdat de plaat in de zon zowel op de hoedenplank als half op de stoelleuning had gelegen, waren er nog hoofdpijnpoeders. Deze poeders waren verpakt in curieus dichtgevouwen vetvrije papiertjes. Hoewel deze poeders niet waren bedoeld om er hoofdpijn van te krijgen, had het lot dat bij anders beslist.
Ik weet nog goed dat ik destijds de poeder trachtte in te nemen door dit gelijktijdig in mijn mond te strooien en een hap lucht te nemen, maar dat was een slechte combinatie, want op deze manier ademde ik de poeder regelrecht naar binnen en ik zeg niks te veel, dat ik daarna een bijna dood ervaring had. Ik heb mijn hele leven aan mij voorbij zien komen. Al mijn ongeboren kinderen zag ik als kikkers uit mijn eikel springen, waarna ik ze opving in een schepnet en ze met de hand naar binnen drukte in de voor mij toen nog ideale vrouw met grote borsten, rijk en je lacht je een kriek waar je de onzin op dat moment vandaan haalt, ze was ook gehoorzaam. Als ze sliep en ik zei “slaap” dan bleef ze slapen. Mijn schoonmoeder is tijdens die ervaring alleen maar dood geweest. Dat is in mijn latere leven wel anders geweest. Ze leeft nu nog. Minuten lang heb ik snakkend naar adem op de grond gelegen en daarna de meest vreemde lichaamssappen opgehoest, met het vetvrije papiertje nog in de hand.
Na deze behandeling was het vetvrije papiertje een vrij vet papiertje geworden en ik kan me niet zo goed meer herinneren of ik toen ook van de hoofdpijn af was.

Even moest ik denken aan dit voorval, toen ik mijn nieuw verworven snuiftabak opsnoof.
Pöschl tabak, stond er op de verpakking. Nou dat was even pöschln.
Och stoppen met roken is zoooo gemakkelijk. Ik ben al zo’n honderd keer gestopt.
Met nicotine kauwgum kreeg ik een maagkwaal, met pleisters een soort verkeersdrempels op mijn huid, die isolatieband op mijn mond begon ook aardig zeer te doen en zo stoppen duurde wel erg lang. Om nog maar niet te spreken over die vent met die naalden, maar later bleek, dat ik mij een deur vergist had, want ik bevond mij in een opvangtehuis voor verslaafden. Het eten was er trouwens goed, lekkere zoute soep. Zoveel Maggi mag ik er thuis van mijn vrouw lang niet in gooien, maar ik mocht niet blijven en ik kon de Akela niet aan haar verstand brengen dat ik ook verslaafd was.

Dan maar snuiftabak en ik moet zeggen, dat het wonderwel een uitkomst is.
In het begin is het even pöschln, maar dat duurt ongeveer een week, daarna went het snuiven.
Het beste is de eerste week te roken en met mate te snuiven, zodat je even kunt wennen.
Je moet er per keer ook niet te veel van naar binnen snurken.

Ik kan het iedere roker aanraden. Het werkt. Sterker nog, ik heb een veel rustiger leven. Overal waar ik ben, kan ik nu een shot nicotine nemen en ik hoef daarna absoluut geen sigaret. Mijn rimpels trekken weg, ik kijk weer helder uit mijn ogen en word ’s ochtends stralend wakker.
Alleen als ik op mijn werk in een vergadering zit en ik een flinke snuif neem, dan kijken de mensen allemaal wel erg vragend mijn kant uit. Ik vermoed dat de bedrijfsarts vandaag of morgen op mijn stoep zal staan, maar als men zou zeggen, dat ze voor mij een jonge jongen gaan inzetten, dan ben ik de laatste die dat zou bestrijden.
En het is lekker goedkoop. Voor drie euro heb ik een zak met vijf doosjes. Met een doosje doe ik ongeveer een week.
Maar ja, wat te doen als ik van de snuiftabak af wil.
Een hoofdpijnpoeder misschien?