Overal om me heen heerst stilte. Niet echt verwonderlijk, gezien de locatie, maar toch overvalt het me. Ik loop richting de plek die me net is gewezen en iedere stap brengt me dichter bij de haat die ik voel. De zwarte roos in mijn hand staat trots overeind. Eindelijk iets dat sterker blijkt dan jij. Als ik bij het eindpunt ben knikken mijn knieën maar ik herpak mezelf en zet mijn beide voeten stevig in de aarde. De kille zerk waar ik voor sta heeft als enig herkenningspunt het gouden plaatje met je naam, geboortedatum en de datum van mijn verlossing. “ Pas als ik dood ben zul je weer vrijuit kunnen ademhalen. Tot die tijd ben ik altijd in de buurt en zul je nooit je innerlijke rust vinden”
Deze woorden sprak je jaren geleden uit en ondanks dat ik dacht dat het wel mee zou vallen heb je al die tijd gelijk gehad. Jaar na jaar zon ik op wraak maar je leek onschendbaar. Tot in het diepst van mijn ziel heb je me geraakt en nooit vond ik de rust die ik zo graag wilde vinden. Nu ben je doder dan dood en mooier kan het leven niet zijn.
Ik prik mezelf met een doorn van de roos en leg hem dan langzaam op je zerk. Met mijn bebloede vinger schrijf ik mijn initialen op de steen. Mijn rust heb ik terug, het recht heeft gezegevierd en jouw weg naar het licht zal lang en eenzaam worden.
Rust nooit,mijn liefste, rust nooit!
Ik draai me om en loop de begraafplaats over. Bij het tweede laantje sla ik linksaf en sta stil bij een marmeren, zwarte zerk. Ik haal een rode roos uit mijn tas en leg hem naast je foto.
Een traan rolt over mijn wang maar toch breekt mijn glimlach door.
Het is goed zo, schat. Het zachte rusten kan eindelijk beginnen.
10 reacties
arta · 16 april 2009 op 14:16
Goed geschreven, alleen begrijp ik er door die laatste alinea helemaal niets meer van… :eh:
pally · 16 april 2009 op 14:33
Goed geschreven, Chantalle, alleen het laatste overstappen op een andere liefste en zerk komt vreemd op mij over. Het verzwakt het eerste deel, vind ik.
groet van Pally
lisa-marie · 16 april 2009 op 15:44
De overgang naar de tweede zerk is te plotseling vind ik , maar de emoties komen goed over.
Goed geschreven.
LouisP · 16 april 2009 op 17:06
Ch.
wat is er in godsnaam allemaal gebeurd tussen jullie? Zo veel liefde en zoveel haat!
Ik vind het sterk geschreven.
groet,
Lo.
Chantalle · 16 april 2009 op 17:07
Dank jullie wel voor de reacties. Ik heb er zeer zeker iets aan, want als ik mijn eigen stuk nu nalees, na het plaatsen van jullie commentaar, snap ik dat het inderdaad wat warrig overkomt voor iemand die het verhaal niet kent. Ik ga het einde dan ook aanpassen.
Ik wil verder liever niet te diep ingaan op mijn schrijfsel en ik hoop dat jullie dat begrip kunnen opbrengen.
Liefs van mij
WritersBlocq · 16 april 2009 op 17:50
[quote]Rust nooit,mijn liefste, rust nooit![/quote]
moet ‘mijn liefste’ niet ‘mijn gehate’ zijn 🙂
Sterk stuk. Ben wel benieuwd naar de reden waarom, en ook welke andere liefste er een paar paadjes verderop ligt, dus als je het alsnog kwijt wilt => lekker een vervolgverhaal over schrijven ofzo. Gewoon onder ‘fictie’ insturen als het te dichtbij komt 😉
doemaar88 · 16 april 2009 op 22:54
Erg mooi en juist die vragen maken het voor mij nog mooier 😉 Goed geschreven. Sterk stuk.
KawaSutra · 17 april 2009 op 00:12
Uitstekende column om een nachtje van wakker te liggen. Soms moet je het maar gewoon binnen laten komen zoals het komt. En dan is het mooi geschreven.
champagne · 17 april 2009 op 01:23
De eerste drie alinea’s waren spannend en sterk, de laatste bracht me in verwarring en dat vond ik jammer en voor mij deed dat afbreuk aan deze – op zich sterke – column.
Mien · 24 april 2009 op 17:22
Sterke column. Onder de indruk.
Vooral door datgene wat je niet vertelt.
[quote]Nu ben je doder dan dood en mooier kan het leven niet zijn[/quote]
Een wrange zinsnede, beetje vreemd maar wel goed.
Mien