“2824, 2824”. Piet werd wakker van zijn eigen stem en keek recht naar één van de belletjes aan de schoenen van de elf. Het duurde even voor hij zijn droom van zich had afgeschud. Pipipaarden en klokwijzers en een Grillomonster. Piet schudde zijn hoofd. ‘Is het niet al bizar genoeg dat ik hier in een wereld rondzwerf die niet de mijne is met een wezen waarvan ik het bestaan niet wist?’ Hij bekeek de elf naast hem nog eens goed. Hij wist nog steeds niet of het een man of een vrouw was en of dat al bestond in elven. Wel was het zeer zichtbaar dat het niet goed ging met hem of haar. Vandaag was het fragiele wezen zo mogelijk nog verschrompelder dan de dag ervoor.

Piet greep toch maar naar de schoen van de elf, om het voorzichtig wakker te maken. Ze hadden gisteren al uren gezworven over de kale vlakten van het gebied dat “Encantadus” heette. Als ze vandaag bijtijds zouden starten zouden ze tenminste nog dezelfde dag Tempus kunnen bereiken. Dat had de elf in ieder geval gezegd.
Gnomon stond moeizaam op. Piet’s toegestoken hand werd geweigerd.

“Gnomon, mag ik je iets vragen?”
De elf knikte kort.
“Zegt het getal 2824 je iets? Ik heb raar gedroomd en ik lijk dit getal niet van me af te kunnen zetten.”
Even lichtte er iets van de humor van de eerste ontmoeting op in de elf.
“Piet”, zei het, “jij wordt toch kaal?” De elf wees achter hem.
“Kijk eens naar je slaapplaats van afgelopen nacht!”
Piet zag tot zijn stomme verbazing flink wat los haar liggen, waar eerder zijn hoofd had gelegen. Onwillekeurig greep hij naar zijn hoofd. Hij gebruikte al tijden de moedervlek op zijn voorhoofd om de progressie van zijn inhammen bij te houden. Tot zijn verbazing bleek de moedervlek zeker drie vingers van zijn haargrens te liggen, waar hij eergisteren – zij het met met platgedrukte vingers – nog twee vingers had gemeten. Piet kermde zacht.
Gnomon stond er een beetje besmuikt naar te kijken.
“Dit is dus het probleem Piet. Wanneer heb jij dat horloge gestolen?”
Piet voelde zich wat verontwaardigd, maar besloot toch gewoon de vraag te beantwoorden.
“Gisteren twee weken geleden”, zei hij, “maar van stelen was geen sprake hoor, want ik ben de enige erfgenaam en …”
Een scherpe blik bracht hem tot zwijgen.
“2824 dagen was de tijd die verstreken was na de diefstal, op het moment dat jij met mij meeging”, zei Gnomon zacht. “De tijd verstrijkt hier 200 maal sneller, ondanks dat de etmalen normaal lijken. Snap je nu wat je hebt gedaan!?”
Deze keer liet Piet de beschuldiging voor wat hij was en liet dit alles op hem inwerken. Dan zou hij nu al bijna 200 dagen niet op zijn werk zijn geweest
“Maar Gnomon”, sputterde hij, “hoe moet dat dan met mij als ik weer terugkom, na een lange tijd?”. Hij voelde tranen opborrelen.
Gnomon wierp hem een vernietigende blik toe.
“Met jou, Piet, vraag je nu echt hoe het met jou verder moet? Heb jij enig idee hoe het is om je ouders in een paar dagen te verliezen, omdat een dom mens hebberig werd? Hoe denk je dat het is om je kinderen in razend tempo volwassen te zien worden? Om de natuur te zien bezwijken omdat het de tijd niet kan bijbenen? Als we jou niet zo hard nodig hadden liet ik je hier achter.” De elf stond op en liep van hem weg. Piet zag geen andere keuze dan achter hem aan te gaan.

Na een paar uur wandelen zag Piet in de verte wat groens opdoemen. Gnomon zag zijn blik.
“Dat is wat er over is van ons Granduswoud” zei hij treurig. “Vroeger was Encantadus overal groen en vruchtbaar, maar nu …”
Eenmaal dichterbij gekomen keek Piet zijn ogen uit. De hoge bomen bleken voornamelijk uit buitenproportioneel grote cactussen en distels te bestaan. Dat was echter niet de enige verrassing. Er stond een bekend wezen op ze te wachten.
“Een pipipaard”, zei hij zacht.
“Wij noemen hem Grillo, naar je overgrootvader”, zei Gnomon.
De elf klom snel op zijn rug en trok Piet met verbazingwekkende kracht ook op de rug van het paard.

Ze draafden in razend tempo door het woud. Piet haalde af en toe een arm of een been open aan de begroeiing en zat voor zijn gevoel onder het bloed. Op het moment dat het paard vaart minderde, zag Piet in de verte al iets blinken.
“Het zal toch niet waar zijn”, mompelde hij binnensmonds.
“Tempus!”riep Gnomon opgetogen.
De entree naar wat leek op een klein dorpje werd gevormd door een soort haag van grote stalen secondenwijzers van allerlei makelij. Daar achter was een ophaalbrug over een gracht zonder water, geheel gevuld met cactussen en distels. Hij meende in het dorpje een grote groep elven en misschien ook andere wezens te onderscheiden, die daar bedrijvig in de weer waren.
“Stop de tijd Piet”, zei Gnomon met toch weer een vriendelijke knipoog aan zijn adres. “Want hier is de tijd gestopt, althans voor zo lang we hem nog kunnen tegenhouden”.

Categorieën: Vervolg verhalen

20 reacties

Esther Suzanna · 11 november 2016 op 11:28

Oooooh Dees! Heerlijk! Ik weet niet wat ik moet zeggen.. eeh..nou..ik zat hier als en randdebiel (of zeehond) in mijn handen te klappen… 🙂

Super! 🙂

Wie is hierna?

Mien · 11 november 2016 op 11:37

Prima vervolg. Sluit naadloos aan. Grappig hoe je invulling geeft aan het getal 2824. Het aantal woorden gebruikt in de voorgaande 5 afleveringen in een knappe wiskundige tijdformule gezet. Ben benieuwd wat er in Tempus gaat gebeuren. Een krachtig fantasy debuut Dees. Complimenten.

    Mien · 11 november 2016 op 12:14

    Had ik nog niet gezien … gepubliceerd 11:11 uur (en ik vermoed ook 11 seconden) op de 11e van de 11e … Top!!!

StreekSteek · 11 november 2016 op 11:54

Prachtig fantasierijk sprookje. Kwaliteit blijft hoog.

Snarf · 11 november 2016 op 11:57

Fraaie verteltrant … rijke fantasie … mooi gebruik van taal. Duimpie omhoog!

NicoleS · 11 november 2016 op 14:32

Schitterend vervolg met genoeg ruimte voor de volgende auteur.

Dees · 11 november 2016 op 14:45

Bedankt voor de reacties tot zover.

Voor alle mensen die misschien twijfelen om mee te doen, wat is dít leuk om te doen. Geweldig idee dus Lianne, waarvoor dank.

@Esther, Lianne is de volgende en daarna gaan we weer hetzelfde rondje in als de vorige keer, tenzij er nog mensen extra aansluiten.
@Mien, goed gezien. Ode aan de elf.

Lianne · 11 november 2016 op 15:13

Wat goed, Dees, een supervervolg. Leuk om de numerieke symboliek er nu ook echt in te hebben.
Jouw verhaal heeft toch ook weer een heel eigen stemming. Het voelt donker, maar eindigt weer lichter, als de tijd is gestopt.

Ik zit echt helemaal te popelen om het vervolg te schrijven. Het rommelt in mijn hoofd. 🙂

En voor degenen die het ook willen proberen: van mij mag je je nog steeds aanmelden op het forum. 🙂

Bruun · 11 november 2016 op 15:28

Wat een geweldig vervolg. Hulde Dees! Je hebt een mooie basis voor de tweede ronde gelegd. Ik kreeg BIJNA spijt dat ik niet meeschrijf. Bijna, omdat ik van mezelf weet dat ik dit soort fantasie ontbeer en dus nooit in deze flow mee zou kunnen. En dat zou geen recht doen aan het verhaal. Volgende vervolgverhaal beter 😉

N.B. Ik moest hardop lachen toen mijn oog op het publicatietijdstip viel. Leuk bedacht 😀

Meralixe · 11 november 2016 op 16:53

Ik volg het nu wel wat minder maar ben super blij dat jullie zich duidelijk amuseren. Schrijven blijft toch heerlijk.

Karen.2.0 · 11 november 2016 op 18:03

Fieuw!! Knap geschreven en een fantasie om jaloers op te zijn, ik heb de vorige delen gemist maar ga snel bij-lezen.

Nachtzuster · 11 november 2016 op 19:09

Mooi!!!

Arta · 12 november 2016 op 08:06

Wow! Je hebt het verhaal een geweldige boost gegeven! Al die kleine details, doordenkertjes: Geweldig!

Dees · 12 november 2016 op 10:38

Dank! Kreeg helemaal energie van het maken ervan. En als het dan bij de volgende gaat rommelen in het hoofd is dat super om te horen. Ik ga toch eens wat meer met fantasy in de weer. Lezen en / of schrijven

    NicoleS · 12 november 2016 op 10:46

    Jij kunt het volgens mij heel goed doen in dit genre. Ga ervoor!

van Gellekom · 12 november 2016 op 12:43

Hulde hulde!!!!!!!!!!!!

Mien · 4 augustus 2017 op 09:12

Jammer dat het geen vervolg meer heeft gekregen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder