Het zijn de kleine dingen

“Ook een biertje?”
Terwijl hij knoflook en tapenade overmatig uitsmeert op een stokbroodje, keek hij me vragend aan. Ik knikte en keek naast me op de bank. Leeg.
’s Avonds een dvdtje kijken thuis met m’n huisgenoot is één van de bezigheden als we allebei doodmoe van werk terug zijn. Stokbrood en bier erbij en we vermaken ons wel. Tóch, ik mis iets. Dat gevoel heb ik de laatste paar dagen en het wordt steeds heviger. Ik lig languit op de bank, maar ik heb het idee dat iemand naast me zit. Een meid, een geweldige meid. Onbewust denk ik aan de kleine dingetjes. Ik mis het hebben van een relatie.

Mijn huisgenoot vierde gisteren zijn twee-jarig jubileum met z’n vriendin; ik moet toegeven dat ik daar op z’n minst een beetje jaloers om werd. Niet dat ik jaloers ben op hem óf z’n vriendin, maar meer om het hebben van zo’n relatie. Die twee zijn nog steeds hopeloos verliefd. Ik mis het hebben van een relatie.

Ik leg m’n hand naast me neer op de bank. Ik heb echt het gevoel dat zij naast me zit. Ik wíl dat ze naast me zit. Ik wil samen met haar dvd’s kijken, in de stad rondlopen, zelfs ruzie voeren. Ik mis zelfs het hebben van een ruzie. Ik mis het hebben van een relatie.

Als je me twee weken geleden had gevraagd hoe ik over een relatie zou denken, zou ik simpelweg gezegd hebben dat ik het vrijgezellenleventje nog niet zat ben. Dat ben ik nu nog niet, maar toch. Ik mis het hebben van een relatie.

Misschien komt dat gevoel ineens opzetten doordat ik verliefd ben. Ineens betrap ik mezelf erop dat ik allerlei verhalen aan het schrijven ben waar altijd wel een snufje liefde in zit. Zij leest ze ook, en ze waardeert ze. Ze weet zelfs dat ze over haar gaan. Zij twijfelt over haar gevoelens, als ik haar woorden mag geloven. Ze weet niet of het gaat werken tussen ons, ook omdat ze het al zo moeilijk heeft gehad. Zij is niet de enige die dat zegt. En toch. Ik mis het hebben van een relatie… Met haar.