Ik sta er een beetje doelloos bij. Het is twaalf uur ’s nachts en hartstikke rustig. Met een biertje in mijn rechterhand, een peuk in de linker en met mijn rug tegen de muur geleund kijk ik de zaal rond. Hetgeen wat mijn oog waarneemt, is zeker niet verkeerd, maar ze loopt al met een andere kerel te klieren. Ik zoek opnieuw naar een dame die ik de rest van de avond in de gaten kan houden.
Zij twijfelt over haar gevoelens, als ik haar woorden mag geloven. Ze weet niet of het gaat werken tussen ons, ook omdat ze het al zo moeilijk heeft gehad.
En dan kom je terecht in een diep gat.
Ik weet niet wat ik nu verder moet. Maar het vreemde is, ik voel eigenlijk niets. In ieder geval niet op het moment dat ik het te horen kreeg. Het knaagt aan me. Maar om de verkeerde redenen.
Drie weken zijn er alweer voorbij. Elke dag lijkt een droom; dit keer niet in de positieve zin. Elke morgen sta ik op hopend dat de afgelopen vijftien dagen een verschrikkelijke droom was geweest. Maar elke dag weer staat ze bij mij voor de deur. Elke dag weer stel ik aan mezelf voor om hier opnieuw een eind aan te maken. Elke dag weer.
