Dromen (Slot)

Drie weken zijn er alweer voorbij. Elke dag lijkt een droom; dit keer niet in de positieve zin. Elke morgen sta ik op hopend dat de afgelopen vijftien dagen een verschrikkelijke droom was geweest. Maar elke dag weer staat ze bij mij voor de deur. Elke dag weer stel ik aan mezelf voor om hier opnieuw een eind aan te maken. Elke dag weer. Vandaag was net zo’n dag als de vorige vijftien. In de auto op weg naar werk vraag ik mezelf hardop af waar ik mee bezig ben. Zij heeft me in haar greep. Een ongezonde greep. Heeft ze dit zelf door?

En dan wordt je verliefd. Dan kom je er achter wat die gevoelens zijn. Verwarring, intense verlangen, blijdschap. Ik realiseerde me dat ik dat nooit eerder had gevoeld tot nu. Niet vóór deze drie absurde weken, niet tijdens mijn vorige relatie, niet voor… haar.

“Wat!? Is de cola op!?”
Ik keek haar strak aan. Ik begon mezelf te begrijpen. Dit was geen liefde. Dit was angst. Angst om iets kwijt te raken wat je eigenlijk al vergeten moest zijn. Je houdt je vast aan dat laatste stukje hoop.
Dít, was de liefde zoals ik het altijd gekend had.

“Hoi! Hoe gaat ‘ie? Hee, zou je mij naar huis kunnen brengen vanavond? Je bent een schat!”
Ik doe niets liever. Ik wil niets liever.
Ook in het bijzijn van Ellen ben ik een mummie. Maar dan anders. Ik voel het moed in m’n schoenen zakken; niet van angst, maar van verwarring. Van verliefdheid.

Ik straal dankzij haar. Maar nog steeds kom ik elke avond thuis met een uitdrukkingloos gezicht. Nog steeds pak ik elke avond volautomatisch cola en elke avond hoop ik nog steeds dat ik droom. Ik kan onder woorden brengen wat ik voel, maar ik kan er nog steeds niets aan doen.

Ik ontwaak. Vrijdag.
Eerlijk gezegd schrik ik wakker. Zoals alle afgelopen twintig dagen, besef ik me direct daarna. Ik voel me wel uitgeslapen. Dat gevoel heb ik een tijdje niet gehad. Ik voel me ook een stuk blijer.

In de spiegel zie ik een uitgeruste man, al dan niet met een verwarde gezichtsuitdrukking.
Ik loop naar de keuken, schenk een glas cola in en loop naar de woonkamer. Ik geef haar het glas tezamen met een kus op haar voorhoofd. Ik straal dankzij Ellen.

Ik pak de telefoon en draai het nummer.
“Met Saskia.”
– “Ja, uhm hoi. Met mij.”
“Zó! Da’s lang geleden! Wat is het, een jaar ofzo? Pfff! Had ik dit even niet verwacht zeg!”
– “Hah.. Tja, dus uhh.. Hoe gaat het met Robert?”
“Perfect joh! Ja ik heb eigenlijk geweldig nieuws. We zijn zwanger!”

Opgelucht hang ik op en kijk mijn vriendin aan.
“Ik heb de meest vreemde droom gehad vannacht!”
Op haar verzoek om het te vertellen kon ik echter niet ingaan. Ik was het vergeten.