De Ware Liefde?

Zij twijfelt over haar gevoelens, als ik haar woorden mag geloven. Ze weet niet of het gaat werken tussen ons, ook omdat ze het al zo moeilijk heeft gehad. Na een lang en openhartig gesprek neem je allebei het besluit: “nu nog niet”. Zo’n beslissing geeft je hoop, maar tegelijkertijd voel je je belazerd. Allerlei uitdrukkingen vliegen door je hoofd. ‘Niet geschoten is altijd mis?’, ‘Op je gevoel afgaan?’, ‘We zien wel wat de toekomst ons brengt?’

Ondertussen hebben we al anderhalf jaar een geweldige haat/liefde-vriendschap opgebouwd. We werken samen bij een bedrijf dus we zien elkaar sowieso geregeld. Ook gaan we in de vroege ochtenduren wel eens koffie drinken bij de Delifrance, of ’s weekends genieten van een wijntje en biertje in de kroeg. Het is sinds kort dat ik me echt aangetrokken voel tot haar. Dat gebeurt wel eens bij vriendschappen, heb ik me laten vertellen.

Een misstap. Als je het zo mag noemen. Na die zoen was ik verkocht. Ze zeggen wel eens dat een zoen meer zegt dan duizend woorden. Daar ben ik het mee eens. Misschien moet ik daar eens over schrijven. Het blijft onduidelijk; ze geeft aan bepaalde gevoelens te hebben, maar nog niet zeker te zijn wat ze ermee moet.

Nu nog niet. Waarom? Wanneer dan wel? Wat of wie houdt je tegen? Die vragen wíl je stellen, maar doe je niet. Je gunt haar tijd. Want je hebt hoop. Je wilt het niet verknallen. Nu ga je ervoor.

“De ware liefde?”. Een vreemde titel voor een column met zo’n begin. Ware liefde, liefde op het eerste gezicht. Het komt allemaal heel ‘gelukkig’ over, maar het hoeft per definitie niet iets positiefs te betekenen. Het kan ook aan je vreten.

Twee maanden na dat ‘gesprek’ heeft ze een vriend. “Nu nog niet? Moeilijk?” Zo’n gesprek heeft ze met hem waarschijnlijk niet gehad. Ik ben blij voor hem. Hij kan de ‘ware liefde’ dus als positief ervaren. Mijn ‘ware liefde’ daarentegen wordt nog eens versterkt door een vleugje jaloezie en boosheid.

De ware liefde heeft in beide gevallen wel minstens één iets gemeen. Het maakt de zogenaamde liefde blind. Als ze hier over twee jaar op de stoep staat, zou ik geen seconde aarzelen. Ook in deze situatie niet. Ik voel me belazerd, bedonderd en elk andere verbastering die je daarop kunt verzinnen. Maar mocht de kans komen, dan grijp ik die.

Mijn vraag nu: is dit ware liefde? Of is dit pure domheid?