En dan kom je terecht in een diep gat.
Ik weet niet wat ik nu verder moet. Maar het vreemde is, ik voel eigenlijk niets. In ieder geval niet op het moment dat ik het te horen kreeg. Het knaagt aan me. Maar om de verkeerde redenen. Ik baal ervan dat ik me slecht voel, omdat ik op dat moment geen gevoelens uit. Ik kijk naar de grond.
Met een statische uitdrukking, waar zelfs een levend standbeeld een voorbeeld aan kan nemen, zit ik daar lange tijd voor me uit te staren.
M’n moeder zit naast me.
Vrouwen. Die kunnen dat wél. Tranen stromen over haar wangen. Haar adem stokt bij elke poging die ze doet om te praten. Ik vind het erg dat ik zelf niet kan huilen. Ik wil huilen; m’n medeleven tonen. Ik sla maar een arm om haar heen, dat is tenminste iets.
Het nieuws kwam wel aan als een klap. Ik probeer me te realiseren wat ik ga missen in het leven. Ik forceer een traan. Ik zeg tegen mezelf dat ik moet huilen. Het werkt. Maar weer om de verkeerde reden. Ik voel me schuldig. ‘Heb ik nou geen gevoel?’
De volgende dag besef ik het ineens. Hij is weg. Hij komt niet meer terug. Even voetballen met hem zit er niet meer in. Dat cadeautje wat ik voor hem gekocht had voor z’n verjaardag heeft ook geen nut meer. Tranen hoef ik niet meer te dwingen. Ik kijk naar de grond. Geluidloos stromen de tranen over mijn wangen. Ik staar voor me uit.
Ik kom terecht in een diep gat. Deze keer voelt het goed, wel een beetje dubbelop. Want ik ben eigenlijk blij. Blij dat ik me slecht voel om de juiste redenen.
******************************
Ter nagedachtenis aan mijn neefje.
12/04/2006 – 12/01/2007
******************************
12 reacties
WritersBlocq · 5 februari 2007 op 17:07
Ontzettend veel sterkte. Wat heb je dit adembenemend knap neergezet, en zo eerlijk.
Ik hoop dat het niet waar is, dat ik een triestje heb om een fictieve reden, gewoon door zomaar een paar prachtige woorden die een benauwend gevoel en de machteloosheid van niet kunnen uiten omschrijven.
DriekOplopers · 5 februari 2007 op 17:13
Echt heel erg mooi opgeschreven verdriet. Hulde. Ik huiver.
Driek
pally · 5 februari 2007 op 17:23
Prachtig neergezet, het begin van een rouwproces,
waarbij er eerst even matglas is, het niet nog kunnen bevatten en je daar schuldig over voelen.
en dan het bevrijdende verdriet, het je kunnen uiten omdat je het voelt.
Indrukwekkend. Sterkte , ik denk dat het realiteit is.
Pally
DreamOn · 5 februari 2007 op 17:53
Wat verschrikkelijk, vooral de geboortedatum en sterfdatum; heel confronterend, dat daar precies negen maanden tussenzitten. Heel veel sterkte, en wees gewoon wie je bent. Huil als je wilt huilen en ‘lukt’ dat niet, maakt ook niet uit.
SIMBA · 5 februari 2007 op 18:32
Mooie column over een trieste gebeurtenis.
En..tranen horen niet persé bij rouwen of verdriet, iedereen doet dat op z’n eigen manier.
axelle · 5 februari 2007 op 20:06
Ik vind het zo raar om te lezen, juist omdat mijn neefje quasi even oud is als het jouwe.
Axelle
Chantalle · 5 februari 2007 op 21:23
Stil !
Li · 5 februari 2007 op 23:04
Niets voelen , zegt helemaal niets…
Deze column zegt alles.
Sterkte
Li
arta · 6 februari 2007 op 09:40
Kippevel!
Heel veel sterkte!
Shitonya · 6 februari 2007 op 20:44
beauty
Bitchy · 7 februari 2007 op 07:18
Juist dat *niets voelen* zegt waarschijnlijk alles. Doodgeslagen gevoel!
Woorden schieten te kort om je een hart onder de riem te steken.
Arne · 27 februari 2007 op 18:45
heftig zeg…. sterkte