Heterdaad

Beng! Beng!
Twee enorme knallen weerkaatsen tussen de huizenblokken, kort na elkaar. Mijn hart staat stil. Geen twijfel mogelijk; dit is een aanslag. Ik besluit poolshoogte te nemen en draai me om. Maar dan sta ik oog in oog. Het is lente. En zomerse temperaturen in mei beloven meestal niet veel goeds voor de echte zomermaanden. Dus even naar het werk gebeld: ik zit in de tuin. Hakkuh en zaguh! Maar het knapt op. Zowaar krijg ik weer wat zwarte grond in zicht. En na het nodige snoeiwerk ook nog de noodzakelijke zonnestralen, onmisbaar voor de flora en fauna. De flora is momenteel ver te zoeken. De fauna in de vijver is net ontwaakt maar sterk afgeslankt. Gewapend met een karrenvracht aan plantjes uit het tuincentrum en de mouwen opgestroopt ga ik de door mijzelf in de tuin aangerichte kaalslag te lijf.

Ik ben blijkbaar niet de enige in de buurt die geniet van het buitenleven. Een levendig kabaal stijgt op uit een tuin even verderop. En dat niet eventjes, nee; de hele middag en avond wordt de buurt getrakteerd op scheld- en schreeuwpartijen, dronkenpraat en glasgerinkel. Zodra het begint te schemeren wordt de stemming grimmiger. Ik waan mij in een voetbalstadion en voel de dreiging van een stel hooligans van de F-side die uit zijn op een nachtelijk verzetje.

Het is bijna middernacht als ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kan bedwingen. Ik trek mijn stoute schoenen aan, steek een peuk op en wandel nonchalant als Philip Marlowe in de richting van het strijdtoneel. Zodra ik de hoek van de straat om ben klinken er plotseling twee enorme knallen als geweerschoten vlak achter me. Met de schrik in de benen bedenk ik me wat Philip in zo’n situatie zou doen. Juist, omgeving goed opnemen, tijd bepalen en rustig terug wandelen naar de plaats des onheils. Ik draai me om sta plotseling oog in oog met een gezette skinhead in bomberjack met in zijn kielzog een kruiperig schepsel met sluik zwart haar die gedienstig zijn partner in crime volgt. De leeftijd schat ik begin twintig. Lacherig en nog nagenietend lopen ze langs mij heen. Ik geef mijn ogen goed de kost en zeg wijselijk niets maar mijn doordringende blik moet indruk hebben gemaakt want ze zetten het op een lopen in de richting van de huizenrij achter mijn woning.

Het zal toch niet waar zijn, vraag ik mij af. Ik loop snel verder richting plaats delict. Alert op hulpgeroep van een kermend slachtoffer tref ik verder niemand aan. Een knisperend geluid leidt mij richting bushokje. En ja hoor. Van de vier enorme ruiten waaruit het hokje bestaat zijn er twee compleet uit elkaar gespat. Wat nu te doen?

Ik besluit mijn oorspronkelijke onderzoek te hervatten omdat ik een sterk vermoeden heb dat een en ander met elkaar verband houdt. Als ik de verdachten volg ontwijk ik het licht van de straatlantaarns. Ik zoek de veiligheid van het duister en bedenk me dat dit ook wel eens een verkeerde keuze kan zijn. Maar ja, je moet wat over hebben om in de voetsporen te kunnen treden van Mr. Marlowe. Zodra ik een portiek tegenkom neem ik de gelegenheid te baat. Het geluid van de strijkende lucifer, het gesis van de ontbranding, het uitblazen van de eerste trek. Ze klinken als een onheilspellende voorbode van wat komen gaat. Ik sluip verder langs de scheidslijn van maneschijn en schaduw en voel de adrenaline door mijn lijf kolken.

Dan passeer ik de huizenrij van waarachter zich het vermoedelijke tuinfeest voltrokken heeft. Ik loop aan de overkant van de straat, als een onopvallende voorbijganger. Maar vanuit mijn ooghoeken ontgaat mij niets. En verdomt. Daar, achter dat felverlichte raam, daar zit ie. Kale bolle kop, gewatteerde jas met een uitpuilende capuchon. Daar zit de held trots zijn verhaal te doen aan zijn maatjes. Ik duik weg tussen de struiken als hij net zijn blik naar buiten richt. Tegelijkertijd pak ik mijn mobiel en bel 112.
“Marlowe hier. Er is een bushokje gesaboteerd. Verdachte bevindt zich op nummer 12, Oranjeplein. Mijn taak zit er op, ik laat het nu aan jullie over.”
Achteloos besluit ik het gesprek en steek nog een peuk op. Vervolgens verdwijn ik in de nacht. Slechts een rooksliert die opstijgt in het licht van een verweerde lantaarnpaal had mijn aanwezigheid kunnen verraden.