Om half elf zit ze er al. En dat is ruim op tijd. De middagruif van het Centrum gaat weliswaar om twaalf uur pas open maar het is natuurlijk wel zaak om dat plaatsje middenin de zaal bijtijds veroverd te hebben.
Je weet tenslotte maar nooit. Het betekent zo ongeveer de kroon op haar ochtend die volgens een even ijzingwekkend als nauwgezet procédé elke dag om circa negen uur begint met een troosteloze verkenningstocht per rollator over alle vier de verdiepingen van het huis. Inclusief de terminale op Twee. Niet dat ze ook maar één keer een praatje aanknoopt met de bewoners die haar groeten vanuit de kamertjes waarvan bij het merendeel de deur open staat. Wat wereldvreemd wegkijkend bij al die empathie, zet ze haar mistige zoektocht met verdubbelde energie voort. Geen Gerard Kemkers langs de kant nodig om drie of vier vingers naar beneden te houden. Over schema’s hoef je haar niets te vertellen.
Waarheen? Geen idee.
Hoe stak dat leven van mevrouw Saalborn ooit in elkaar? Haar gesoigneerde verschijning ademt iets van oude Gooise chique. Dit in tegenstelling tot een niet onaanzienlijk deel van de uit voornamelijk dames bestaande populatie die na een uur in uiteenlopende stadia van mistigheid het restaurant binnendruppelt. Matig verzorgd. Slonzig. Hier en daar een triest restantje van een heus trainingspak.
Weinig chics meer in die dagbesteding.
Tot half twee rekt ze haar verblijf in de langzaam leeg rakende zaal, waarna ze zich een uurtje terugtrekt in haar privé-vertrek. Of wat daarvoor doorgaat. Even de make-up er over, waarna het de hoogste tijd is voor de middagronde volgens hetzelfde ritueel als op de ochtend. Twee keer in de week onderbroken voor haar portie therapie. Om dan om half vijf weer te arriveren op haar vaste stek in de eetzaal.
Het restaurant gaat om zes uur open.
Van haar avonden mag je het ergste vrezen.
Ze begint maar ’s aan 2009.
Kippenvel.

Categorieën: Gezondheidszorg

7 reacties

KawaSutra · 6 januari 2009 op 23:16

Een triest beeld schets je hier. Ik hoop dat het merendeel van de bejaarden hun ouderdom positiever ervaren dan hier beschreven. Het beeld naar buiten toont afschrikwekkend. Zou dat zo zijn vanuit een angst dat dit ons ook te wachten staat?
Misstanden moeten absoluut aangepakt worden maar de realiteit is helaas dat we niet allemaal oud zullen worden zonder gebreken.

Ma3anne · 7 januari 2009 op 00:08

Het is altijd moeilijk om vanuit het perspectief van je eigen leeftijd te doorgronden hoe mensen die een stuk ouder zijn hun leven zin geven. Onwillekeurig refereer je dat aan je eigen behoeftes en oordeel je al snel, dat die oudere het leven zinloos doorbrengt.

Toch leer ik, nu ik al een tijdje een aantal stokoude mensen om me heen heb, dat je niet zomaar moet oordelen als ze naar jouw idee zinloos en triest bezig zijn.

De behoeftes worden anders, de zingeving wordt anders, de vaste structuur en regelmaat worden belangrijker. En dat hoeft niet altijd triest of troosteloos te zijn. Er zijn levenskunstenaars bij, die wel degelijk met hun beperkingen die gaandeweg hun intrede doen, een hoge kwaliteit van leven blijven houden op hun eigen manier.

En langzaamaan begin ik te begrijpen, hoe we als ‘jongeren’ deze leeftijdsgroep onderschatten en hun wijsheid vaak over het hoofd zien, afgeleid als we zijn door het aftakelende lichaam, in een tijdperk, waar slechts uiterlijkheden lijken te tellen.

Jammer.

Evengoed een mooi stukje tekst, Mut.

Mut · 7 januari 2009 op 07:54

Ma3anne,
Dank voor je uitvoerige en zeer genuanceerde reactie. Als wekelijkse bezoeker van dit centrum onderschrijf ik de essentie van je betoog. De zingevingsproblematiek dus. Daar zitten natuurlijk meerdere kanten aan. Iedere keer evenwel, trekt er een scheut door mijn maag als ik de dame in kwestie observeer. Ik heb het nagetrokken. Het is EEN werkelijkheid die in feite te schrijnend voor woorden is, die ik hier beschrijf. Die confronteert je inderdaad met een mogelijk eigen voorland.

Neuskleuter · 7 januari 2009 op 13:44

Erg mooi en triest. Het doet me een beetje denken aan een boek van Bernleff, Hersenschimmen. Ik vraag me gelijk af wat ze er zelf nog van meemaakt. Maar het is wel heel triest dat ze zo weinig afleiding hebben.

Bij mijn oma in het verzorgingstehuis is dat gelukkig anders. Dagje naar de markt, bloemstukjes maken, fysiotherapie, zingen. Dat klinkt al veel aangenamer.

Mien · 7 januari 2009 op 16:29

Hoog 4711 gehalte, maar wel begrijpelijk …
Ouderdom komt met gebreken.
Lijden is grenzeloos en een pijnlijke gewaarwording voor de omgeving…

Mien

SIMBA · 7 januari 2009 op 19:51

Heel mooi neergezet!

Krasblog · 7 januari 2009 op 22:12

Voor mij heel herkennbaar. Ik heb jaren geleden van dichtbij een soortgelijke situatie meegemaakt. Dag in dag uit die verrekte doelloosheid, rondjes draaien als een goudvis in een kom.

Mooie observatie en prachtig verwoord.

Krasblog

Geef een reactie

Avatar plaatshouder