Hoera tabloid.

Als kind was ik wel blij met die grote kranten. Met die lellen van vellen konden heel veel fantasieën de een of andere vorm krijgen. Een heel vel was groot genoeg om er een vlieger van te plakken. Aan de staart stuurde je berichtjes naar boven met grote en kleine wensen en grote en kleine geheimpjes die je met twee voeten op de grond tegen niemand uit durfde spreken. Voor het lezen van de krant was het nog een paar jaar te vroeg. Maar op school begon het gezeur toen de meester vroeg of we thuis in de krant een foto of plaatje of tekst op wilden zoeken waarvan we iets vonden of dachten. Ik zal jullie de commentaren besparen waarom de klas er zeer unaniem niet aan kon voldoen. We voelden ons al genoeg gepakt omdat we oude kranten moesten verzamelen om een deel van ons schoolreisje te verdienen. Sommigen van ons brachten na schooltijd diezelfde kranten eerst rond. En de anderen hielpen want dan konden we eerder gaan spelen. Er ook nog in lezen leek ons te veel op het bestaan van een krantenmagnaat. Gelukkig werd het mij thuis niet al te moeilijk gemaakt. Er kwam iedere dag een krant en daarna ging hij naar de buren en de volgende dag werd hij voor een diversiteit aan handigheidjes gebruikt. De kachel werd er mee aangestoken. De tocht werd er mee afgestopt. Er werd van alles in verpakt en een deel werd gebruikt voor¨patronen voor rokken, overvalls en kinderspeelbroekjes. Dat de school zo af en toe ook nog eens wat wilde, werd iedere keer weer met de nodige creativiteit opgevangen. Zo kwam er wc-papier in huis en werden eindelijk die keren eens dichtgekit. Onze kleding werd eenzijdiger omdat steeds hetzelfde patroon gebruikt werd. Ook werd er een nieuw ritueel ingevoerd. Want voordat ik mocht knippen voor de les of de overblijfselen permanent in het schoolreisjesdepot mocht kiepen, moest er eerst gelezen worden. Na de plof door de brievenbus pikte mijn moeder meteen haar stuk in en verstopte de rest voor mijn vader voor na het douchen. Daarna ging de krant naar de buren, die hem na het lezen als een zielig hoopje frommels weer terugbrachten. Geregeld streek mijn moeder weer een totale pagina glad voor haar patronen en nu dus ook voor de educatieve doeleinden. En dit alles moest tussen vijf en zeven vroeg in de avond gebeuren. Want de kleine meid moest om acht uur naar bed. Ik stond er op dat ik toch echt de hele krant moest hebben om een bewuste keuze te kunnen maken uit het complete aanbod. Nadat alle opnieuw verenigde delen weer in elkaar waren gevouwen, mocht ik knippen wat ik wilde. Heel geleerd zat ik met die grote flappen aan de eetkamertafel. Een degelijk blad op een stel stevige poten. Ook de pluche stoelen hadden brede zittingen, waarmee je bijna onmogelijk om kon rollen. Prima kantooraccommodatie voor de kleine nieuwsneuzer. Want de krant lezen was niet zomaar een karweitje. Nee ten eerste moest ik op mijn knieën op het pluche gaan zitten om ver genoeg boven de tafel uit te komen. De bovenzijde van de krant lag heel ver van mij vandaan. Het was dus onvermijdelijk om boven op de tafel te gaan staan en de bladzijden van boven tot onder te belopen.

Ik maak maar even een paar grote stappen en zie mezelf een slordige twintig jaar later terug in de trein met een krant. Net zo als mijn vader vroeger helemaal achter de krant weg kon duiken, zat ik nu ook verstoppertje te spelen. Maar de pret duurde meestal niet zo lang. Als er iemand op de plaats naast je kwam zitten, was het inbinden of krantenv(l)echten. Pagina dubbelvouwen, nog een keer vouwen en het artikel lezen. Opletten of je buur niet op hetzelfde moment aan de volgende pagina toe was. Zo fijn als het vroeger was om grote lappen papier toegestopt te krijgen, zo traumatisch werd het in de volwassen levensfase. Staande in de tram was ook een uitdaging om daar de saaie iederedagrit op te vrolijken met het laatste nieuws. Steeds meer mensen kwamen worstelend thuis. Velen hadden het zo te kwaad gehad dat ze met een triomfantelijke blik de Volkskranten en NRC´s achteloos achter lieten voor de volgende ongelukkige verslaafde. Ik kan me nog herinneren dat ik oefende om 10 minuten achter elkaar een krant vast te kunnen houden. Het was naast de b.b.b. (borst-billen-buik) training op maandagavond een aanvullende b.a.k.s. (bovenarmkrantensterkte) training van 4 lessen op woensdagavond.

Wijze wekelijksen zoals de opiniebladen hadden al lang door dat het niet om de kwantiteit gaat. En ook de gratis lokalen bleven om de een of andere reden bescheiden indringers op de gangvloer. Die tabloids bleken Spits gevonden en wel Metrobestendig.
Maar de grote jongens bleven lekker hele lappen volschrijven voor een handjevol internetlezers die van hun schoolmeester een artikel uit moesten zoeken. Columnisten riepen nog dat schrappen een stuk veel sterker kon maken. Zij gebruiken al jaren een smal reepje langs de zijkant om met één pennenstreek de dagopbrengst aan actualiteiten er door te halen. Zij hebben zo hun eigen wijze om de kachel aan te maken met het nieuws. Voor de bbq zijn tegenwoordig aanmaakblokjes en patronen worden allang niet meer van kranten gemaakt. En de vis van morgen zoekt maar iets anders om in verpakt te worden.

Door al die vinexiaanse mogelijkheden om naar elkaar toe te groeien zijn we in ons landje heel saamhorig in grote getale gaan forensen in steeds sneller wordende railglijders. We zitten al bijna vastgegordeld in veel te kleine stoeltjes met veel te veel mensen anderhalf uur met onze grote nieuwspapieren in elkaars oren te prikken op hogesnelheidslijnen.

Na al die jaren van ellende en het water bijna tot boven de lippen ligt daar ineens de tabloid.

Hoera. Al die wensen die ik naar mijn vlieger stuurde zijn nooit verhoord. Mijn binnensmondse gevloek op die onhandige kranten klaarblijkelijk wel.

Had dat niet veel eerder gekund?