Home alone

Eindelijk een avond voor mezelf. Mijn man was heel de week in Spanje voor zijn werk en de kinderen had ik ingepland om op tijd naar boven te gaan zodat mama even de tv voor zichzelf had.

Een avondje Criminal Minds kijken stond op het programma, de naam spreekt voor zich. Even de spanning opzoeken in mijn burgerlijk leventje.
Dat zeg ik nu heel overtuigend maar jullie moeten me dan eens  zien zitten. Normaal lig ik languit op de bank, relaxed, omringt door kaarslicht. Maar als ik Criminal Minds kijk zit ik rechtop, in het midden van de bank, alle lampen aan en de afstandsbediening in mijn hand zodat ik weg kan zappen als het moment supreme nadert. Eigenlijk schijt ik gewoon 7 kleuren stront om maar even kort door de bocht te zijn.

Om 23.30, slaap-technisch gezien was ik al ver over tijd, vond ik het wel genoeg geweest. Dit ook te voelen aan mijn bloeddruk overigens. 
Dus televisie uit, maar dan… De achterdeur word geblokkeerd met de steel van mijn dweil, de voordeur gaat op slot en de deurstopper komt er ook nog eens tegen. Er liggen nog net geen knikkers onders de mat.
Nog even checken of de deuren echt op slot zijn, lampen uit, en sprintend naar boven steeds drie treden overslaand.

Terwijl ik weg aan het doezelen ben, luisterend naar de regen die zachtjes tegen het openstaand slaapkamerraam tikt, hoor ik het konijn Snuf door zijn hok schieten.
We hebben Snuf gekocht zijnde een dwergkonijn die uitgegroeid is tot Vlaamse reus maar door kan voor, of is het ‘als’ ?, waakhond!
Hij schiet alleen door zijn kooi als hij verschiet van iets…of iemand!?
Mijn emotionele toestand veranderd van wegdoezelend naar hyperalert. De afstandsbediening heb ik al in mijn hand.

Ik doe net alsof ik slaap, focussend op mijn ademhaling die ik nauwelijks onder controle kan houden. Wachtend, totdat hij net boven me hangt om toe te slaan, verstevig ik mijn greep om de afstandsbediening en haal uit. Met de punt sla ik de indringer tegen zijn slaap waardoor hij zijn evenwicht verliest en al vloekend op de grond valt. “Stomme trut, dat was niet slim van je”. De indringer krabbelt op en valt me opnieuw aan, verblind door woede.
Gevoed door de adrenaline die door mijn lijf stroomt komen er krachten vrij waarvan ik niet wist dat ik ze had. Met man en macht probeer ik me staande te houden, ondanks de rake klappen die ik moet incasseren. De indringer is groot en stevig gebouwd, het kost hem dan ook geen enkele moeite om mij in bedwang te houden. Al trekkend aan mijn haren sleept hij me over de vloer richting overloop. Allerlei gedachten schieten door me heen, maar vooral de gedachte hoe ik kan ontsnappen uit de klauwen van dit monster. Op dat moment zie ik de slaapkamer deurklink van mijn dochtertje naar beneden gaan.. dat gaf de doorslag. De indringer wil nogmaals uithalen maar ik ben hem te snel af, nu ben ik degene die verblind is. Niet door woede maar door pure angst. Ondanks mijn gezwollen, bloedende lip bijt ik in zijn been en met alle kracht die me nog rest geef ik de indringer die voor het trappengat staat een duw. Ik gooi het kastje dat op de overloop staat, met daarop de foto van de kinderen, achter hem aan. Niet uit angst nu maar uit pure woede. Verslagen door de agressie van deze ogenschijnlijke ‘schone slaapster’ die zich ontpopt in een leeuwin die haar welpen beschermd, strompelt hij weg.

“Vergeet de deur niet dicht te doen”, roep ik hem nog na!

Terwijl ik mijn dekens nog eens optrek tot schouderhoogte met de afstandsbediening nog in mijn hand , wachtend op de man die uiteraard niet komt, springt de waaklamp van de achterburen aan.
Deze verlicht heel subtiel onze slaapkamer, ik schrik wakker, open mijn ogen en stuit op de woorden van mijn muursticker… Dear Brain Please Shut Up!