Home sweet hospital

24-1-2006 Dinsdag

Oké.
Nu is het duidelijk:
Dit is verschrikkelijk. Ik lijk wel een gevangene, vastgeketend aan haar –wel met afstandsbediening verstelbare, by the way- bed. Ja ik mág wel van bed hoor, maar niet voordat ik een verpleegster heb lastig gevallen met een druk op een rood knopje. En ook alleen maar voor een toiletbezoek. Dat wordt dus een opgeblazen blaas óf mezelf uitdrogen. Ik lig op een kinderafdeling op een kamer met vier bedden, waarvan er drie –mijzelf meegerekend- ‘bewoond’ worden. Van de twee kamergenootjes kan ik geen aanspraak verwachten, aangezien ze allebei nog maar net op de wereld zijn en hun vocabulaire niet verder gaat dan een zucht of krijs. Het kleine meisje links tegenover mij heet Marian en ze is het ongelukkige eigenaresje van een hartje met problemen. Haar moeder – Anne- is een meisje van in de twintig en ik mag haar nu al. Ondanks het feit dat haar dochtertje maar een fifty-fifty kans heeft op overleving, leeft ze ontzettend met me mee en heeft ze me al vijf keer verzekerd dat het allemaal goed met me komt en dat we positief moeten blijven. Ze had zelf ook ‘dit’ – ja, ik kan het woord soms niet over mijn lippen krijgen – gehad en wist dus hoe ik me voelde en hoe moeilijk dit voor me gaat worden.
20:30 uur. Ik ben al doodop. Moe van het steeds opnieuw moeten uitleggen van mijn probleem; vooral de vragen “Waarom lig je eigenlijk hier?”, “Wanneer is het begonnen?” en “Hoe is het begonnen?” zijn populair. Bovendien ben ik twee keer gewogen (lees: heb ik twee keer de weegschaal vervloekt omdat die er 1,5 kilo bij verzon ten opzichte van onze weegschaal thuis), een keer helemaal onderzocht en moest ik samen met een diëtiste een ‘dagmenu’ samenstellen. On-ge-lo-fe-lijk. Ze vertelde me doodleuk dat ik maar met 1250 calorieën moest beginnen (lees: 12,5 keer zoveel als mijn voorkeur en wat ik de afgelopen tijd met moeite naar binnen heb gewerkt). En dat zal dan stapsgewijs worden verhoogd. Subtiel hoor.
’s Avonds werd ik voortdurend gebeld. De woorden van Joop, de verpleger die de eerste verantwoordelijkheid over mij droeg, (“Het is niet de bedoeling dat de lijn de hele tijd bezet is”), hadden eerlijk gezegd niet zoveel indruk op mij gemaakt. Zonder mobiel – die niet aan mocht op de afdeling – was het al een dooie boel, dus hij had niet het recht mij ook nog eens het ‘bijbabbelen’ met mijn zus of een dom, flauw gesprek met mijn oom te verbieden. Anne, de moeder van mijn kamergenootje Marian, belde ook nog. Wat een schat.
Ik had moeite in slaap te komen. Redenen:
1. Het bed was té hard, het kussen idem dito;
2. De monitor van Marieke wou aandacht en piepte voortdurend;
3. Geloof het of niet, ik had het warm (subtiele verwoording van stikheet);
4. Ik was misselijk van de chocolademelk;
5. Mijn buik was het ook niet eens met de chocolademelk en liet dat duidelijk horen;
6. Ik was al aan het stressen bij de gedachte dat ik morgen 1250 calorieën naar binnen zou moeten werken op een één of andere manier, die ik zelf mocht uitvogelen;
7. Ik zou de volgende dag bloed af moeten laten nemen;
Ik zou morgen moeten eten en ik wist dat ik dat niet zou kunnen. Ik kon het niet.

2:15 uur. Een van de baby’s had blijkbaar zin om ons van een nachtelijk concert te voorzien. Hij had een uitgebreid repertoire – niet zo variërend, jammer genoeg – en was ruim een uur later klaar. Wat zou ik de volgende dag moe zijn, om maar van de wallen te zwijgen.

En even voor de duidelijkheid: Ik heb echt geen 1250 calorieën naar binnen gewerkt de volgende dag, daar was de missie in ‘mission impossible’ nog niks bij. Ik had al veel te snel door hoe ik de verpleging –en mezelf– voor de gek kon houden door eten weg te moffelen.