Homo, sweet homo

Mijn jongste komt uit school, 13 jaar en een brugpieper. Zoals een puber betaamd komt hij onverschillig, chagrijnig kijkend binnen. Niets bijzonders dus. En toch……
Ik vraag hoe het op school was, ook zijn antwoord is niets bijzonders, en toch……. Ik kijk hem aan en dan zonder enige waarschuwing zegt hij: Een Marokkaanse jongen heeft me uitgescholden voor homo en andere kinderen opgejut om me te slaan. Ik heb niet gereageerd, mam, ben weggelopen, maar opeens vielen ze me van achteren aan.

Er valt een ijzige stilte, we kijken elkaar aan, ik weet niet wat ik moet zeggen. Wil hem knuffelen wil hem vasthouden, maar bovenal wil ik hem beschermen tegen die koude, harde wereld.

Mijn jongste is altijd een ander soort kind geweest. Vanaf zijn tweede, vertelde hij me vol overtuiging dat als hij later groot was, hij een meisje wilde worden, maar zei hij heel zeker van zijn zaak: “Mijn piepie hoeft er niet af, die zie je toch niet onder een rok”.
Hij speelde met poppen, barbies, little pony en hoe mijn macho man hem ook aan het lego wilde hebben of aan de op afstand bestuurbare auto’s, Mike weigerde consequent. Het heeft lang geduurd voordat hij zijn eerste pop kreeg, hij zal drie jaar zijn geweest voordat mijn man overstag ging en voor hem een Barbie kocht. Nog langer heeft het geduurd voordat wij er aan gewend waren om, als we bij de Mac Donalds zaten twee happy meals voor jongens en één voor een meisje te bestellen. Hij heeft ons als het ware opgevoed. Natuurlijk hadden we onze grenzen. Hij mocht niet verkleed als meisje naar buiten en ook het nagelplaksetje heeft hij nooit gekregen.
Zo groeide Mike op en wij ook. We leerden onze andere twee macho zonen dat iedereen in huis zichzelf mocht zijn. Het werkte, natuurlijk was het voor de ooms, tantes of de vriendjes van onze andere zonen even wennen, maar iedereen accepteerde Mike zoals hij was, hij dwong het af. Hij bleef ondanks de negatieve reacties van de buitenwereld, zichzelf. Een vrolijk jochie, wat zich graag verkleedde en dan luidkeels een of andere musical mee zong.

Toen hij tegen de pubertijd aan liep, veranderde er wat, hij ging het “playbacken” noemen als hij zich verkleedde en zijn deur ging op slot. Mike “het meisje” verdween achter gesloten deuren. Heel langzaam veranderde Mike tot hij uiteindelijk op zijn elfde de “verkleedkist” uit zijn leven bande en zich stoer ging kleden. Alles wat maar wat weg had van een meisje werd weggegooid. Hij ging door het leven in stoere gescheurde zwarte spijkerbroeken en zwarte shirts. Zijn haar daarentegen liet hij groeien, zo bleef Mike tot hij afgelopen schooljaar naar de middelbare school ging.

Vlak voordat het schooljaar begon, heeft hij op advies van een homofiele leraar van de basisschool zijn haar een stuk afgeknipt, het werd een echte jongen om te zien. Natuurlijk had hij nog “vrouwelijke” trekjes, maar ik suste mezelf in slaap met de gedachte, dat mij dat opviel omdat ik wist wie Mike daadwerkelijk was.
Buiten dat, we leefden toch in 2006??? In een maatschappij waar we elkaar accepteerden zoals we waren????