Honds

,,Heb jij een hond?” Deze vraag heb ik de laatste weken minstens honderd-en-één keer met ‘ja’ beantwoord. Het schijnt nogal een rare combinatie te zijn; ik en een hond. Dat ik een school met snotneuzen op sleeptouw neem, is nog te begrijpen. Dat ik op stap ga met een horde hummels of in het gekste geval met een kudde kamelen, daar kijkt niemand gek van op. Maar als ik met een hond aan een lijntje loop, ziet dat eruit als een vlag op een strontschuit, lijkt wel.

Oké, ik heb een hond. Of liever gezegd; wij hebben hond. Hond is een langgekoesterde wens van meneer Li. Zelf was ik terughoudender in mijn hondenwens. Zijn mijn kinderen eindelijk volwassen, kan ik eindelijk gaan en staan waar ik wil, komt er een viervoeter mijn handen binden. Zo’n beest dat knotten zwarte haren en honderden pootafdrukken op mijn lichtgekleurde laminatenvloer achterlaat. Dat blaft als er aangebeld wordt, voor mijn voeten loopt als hij iets lekkers wil en aan mijn oor lebbert omdat hij me lief vindt. Alles wat hij opeet, lijkt er van achteren en van onderen in viervoud weer uit te komen en daarom moet Hond een paar keer per dag uitgelaten worden. Dat mogen de thuisblijvers doen want het echte baasje werkt van 6 tot 16.00uur buitenshuis.

Hond heet Riny en die naam kreeg hij voordat wij hem adopteerde. Grappig, want als ik het commando: ‘Lig, Zit, Foei, of Kom’ geef, denk ik steeds aan alle menselijke Riny’s die ik ken. Riny is een Roemeense jongeman van anderhalf jaar jong. Hij is een raszuiver vuilnisbakkie dat, ruim een jaar geleden nog, als een angstige en verwaarloosde puberhond door de Roemeense straten zwierf. Vrijwilligers van Paws, één van de vele stichtingen die zich ontfermen over Europeese zwerfhonden, plukte hem van straat. Riny werd opgekalefaterd, ingeënt, gechipt en gecastreerd, en met zijn hondensnoetje op internet http://www.pawsholland.nl gezet. Daar heeft hij ons verleid met zijn donkerbruine hondenogen en dat guitige scheve hondenkopje. Alsof hij wilde zeggen: adopteer mij, ik ben lief.

Na een uitgebreide screening mochten wij hem bezoeken bij het Nederlandse gastgezin waar hij was ondergebracht en na de wederzijdse klik mochten wij hem mee naar huis nemen. En zo werden wij de trotse baasjes van Riny; een zwartharige macho met prachtige donkerbruine ogen. Hij heeft een onderkaak die uitsteekt als een centenbakje en oren waar Dombo het Olifantje jaloers op wordt. Zijn poten zijn net zo krom als de benen van voetballer Willem van Hanegem en als hij kwispelt, draait zijn staart rond als de wieken van een oer-Hollandse molen.
,,Weet je dat hond en baas op elkaar gaan lijken?” grijnsde een bezitter van een verkreukelde buldog onlangs.
,,Het is niet te hopen” beet ik hem toe.
,,Voor de hond dan”.