Hoogseizoen

Het is stil in mijn buurtje. Het lijkt wel Centre Parcs in zijn stilste weken van het jaar. Gesloten huizen achter bloeiende tuintjes. Rijen brood liggen onaangeroerd in de schappen bij de buurtsupermarkt en op het terrasje bij de snackbar zit ’s middags enkel een handjevol verzorgers van het verpleeghuis. De rolstoelers keurig geparkeerd op een rijtje, ijsjes lekkend op bloemetjesjurken of ruitjeshemden in de barre zon. Een enkele parasol piept over een schutting. De parkeerplaatsen zijn nagenoeg leeg. Geen kinderstemmen, geen mensen aan het klussen. Het is vakantie en dus uitgestorven hier.

Ik slaap langer dan normaal. Niet gewekt door honderden voorbijfietsende schoolkinderen en hun moeders. De bussen rijden de haltes voorbij, zonder dat ik ze waarneem. Het gemis aan hun vertrouwde geluid van piepend remmen en puffend weer optrekken verstoort het patroon van mijn innerlijke klok.

Ik was me nooit zo bewust, dat mijn ontwaakpatroon zo afhankelijk is van al deze vertrouwde geluiden. Maar ik besef nu, dat bij elk geluid, mijn slaap lichter wordt en ik op deze manier elke morgen heel langzaam weer in mijn lichaam terugkom en ontspannen wakker kan worden.

Ook kan ik altijd aan de geluiden horen, welke dag het is, normaal gesproken. Op maandag altijd weer schrikken, wanneer de glascontainer, die zich hemelsbreed vijftig meter van mijn bed bevindt, geleegd wordt. Op dinsdag een aantal vrachtwagens, die de supermarkt komen bevoorraden en moeilijke parkeermanoeuvres uit moeten halen. Op woensdag niets bijzonders tussen de vertrouwde geluiden door. Op donderdag ook geen bijzondere geluiden, maar wel de geur van het visstalletje, waar de kibbelingen al vroeg worden gebakken. Op vrijdag de bevoorrading van de snackbar. Ik hoor de lift van de vrachtwagen en de steekkar over de klinkers denderen. Op zaterdag rijdt het af en aan bij de supermarkt en de winkelwagentjes ratelen over de parkeerplaats. Op zondag het klokgelui van het kapelletje in het ziekenhuis.

Ik heb geen kalender of klok nodig. Mijn omgeving vertelt me tijd en dag. Wat dat betreft zou ik niet meer terug willen naar mijn vorige huis, waar de geluiden elke dag hetzelfde waren. Waar het me veel te stil was, in de duurdere slaapwijk.

Misschien dat ik me juist door deze afwisseling aan geluiden zo thuisvoel op deze plek. Ze herinneren me aan mijn kinderjaren, toen ik midden in het centrum woonde tussen winkels, snackbar en bushaltes en vlakbij het oude ziekenhuis, waar hetzelfde kerkklokje luidde, dat meeverhuisde naar het nieuwe ziekenhuis. Een lichte, herkenbare klank tussen het gebeier van de grote klokken aan het eind van de straat destijds. De weekmarkt bijna vlak voor onze deur. Mijn kinderwereld werd bepaald door vertrouwde geluiden en geuren.

Het is hier iets minder lawaaiig, maar net goed te hebben allemaal.

Vakantie. Gisteren liep ik in de hoogseizoendrukte in een grote stad. Slenterende, zwetende mensenmassa. Het is, dat ik er even moest zijn, maar ik wist niet hoe snel ik weer naar mijn vakantie-oord moest terugkeren.

Het is stil in de buurt. Veel groen, vogels, bloemen overal. Huizen zonder bewoners. Iedereen is weggevlucht naar overvolle oorden om straks weer thuis te komen en te zien hoe mooi we hier wonen en te genieten van de luxe van een huis, dat van alle gemakken is voorzien.

De zon schijnt. Ik zet mijn parasol op en nestel me met een boek en een tropisch drankje in mijn hangmat. Even luister ik naar het concert van de vogels, dat voor mij en een enkele thuisblijver wordt opgevoerd. Dan word ik gegrepen door het verhaal en ben me mijn omgeving niet meer bewust.

Vakantie in eigen huis en tuin. Ach, het is zo slecht nog niet.