Ik ben hopeloos. Niet meer te redden. Verliefd op het onbereikbare. Verliefd op de tijd dat we het leuk hadden. Maar die tijd is alweer zo lang geleden. En ik begin me steeds meer af te vragen wat ik hier doe. Hier, in jouw armen. Waar ik me ooit zo veilig voelde. Je ogen zoeken mijn ogen en proberen me te doorgronden, maar het lukt je niet meer. De afstand is te groot geworden. Je lieve woordjes bereiken mijn hart niet meer. Alleen je geschreeuw dringt door tot diep in mijn ziel. Ik wou dat we de tijd terug konden draaien. Terug naar de tijd dat we hopeloos verliefd waren, in plaats van gewoon hopeloos. Terug naar alles voor elkaar over hebben. Wij tegen de wereld. Ik wil de tijd terug van langs de rivier lopen, onze handen in elkaar verstrengeld. Van picknicken in het park, strandwandelingen, sterren kijken, nachtenlange passie. Of gewoon bij elkaar zijn en verder niets. Het plaatje klopte helemaal. We waren compleet. Maar niets is eeuwig.
Je was de mijne en ik de jouwe en we hoorden bij elkaar. Ik hield van je. Hou van je. Ik weet het niet. Het is moeilijk om los te laten, maar nog moeilijker om vast te houden aan iets wat zo veel minder is dan wat het ooit was. Ik verlang naar je. Naar hoe je was. Naar hoe wij waren. Maar het is voorbij. Voor altijd vervaagd.
Hoewel het onmogelijk is, blijf ik verlangen naar toen. Ik wil het niet zomaar opgeven. Niet de makkelijkste weg kiezen. Ik kan je niet laten gaan, omdat ik weet hoe het kan zijn. Hoe goed we het kunnen hebben samen. Al onze dromen zouden uit kunnen komen. Ik zou voor altijd in je armen kunnen liggen. We kunnen samen weggaan en alles achterlaten. We kunnen voor altijd samen leven. We kunnen zoveel, maar ik kan het niet meer. Deze liefde vreet me op.
Het is hopeloos om hiermee door te gaan. Ik wou dat we dat inzagen.
8 reacties
KawaSutra · 5 maart 2006 op 14:51
Hopeloos en hulpeloos. Mooi beschreven, heel wat anders dan dat ondertoontje in je vorige columns. 🙂
Mosje · 5 maart 2006 op 20:35
Gelukkig maar, je hebt niet alleen een ironische kant, maar ook een romantische.
Mooi gevoelig stukje.
WritersBlocq · 5 maart 2006 op 21:24
[quote]Het is hopeloos om hiermee door te gaan. Ik wou dat we dat inzagen. [/quote]
Hoi Chantal, wie wil je overtuigen: jullie als stel, hem, of last but not least jezelf? Kerbenhaar voor heel veel lezers en schrijvers m/v, dit gevoelige stukje. Dat weet ik wel zeker 😉
wendy77 · 5 maart 2006 op 21:45
Prachtig Chantal. Je blijft me verbazen met je stukjes.
Ik denk dat iedereen wel eens terug wil naar de tijd dat men hopeloos verliefd was. Jij kan die tijd nu nog eens opnieuw beleven 😉
Li · 5 maart 2006 op 22:35
Klasse weer Chantal.
Je bent een veelzijdig schrijfster.
Li
Ma3anne · 5 maart 2006 op 22:41
Ja, heel wat anders na al dat sarcasme. Gewoon goed en gevoelig geschreven.
sally · 6 maart 2006 op 01:03
Met veel plezier gelezen Chantal.
Ik kan me goed inleven door de manier waarop jij het beschreven hebt. Ik denk dat iedereen wel eens zo in dubio gestaan heeft.
groet van Sally
Nana · 6 maart 2006 op 13:16
Heel goed!