Horeca in de problemen

“Alstublieft, meneer. Eet u smakelijk. Wat zegt u, een fles Chateau Raisignan erbij? Sorry, meneer, die hebben we niet beschikbaar. Ja, ik weet het, hij staat op de wijnkaart, maar hij is niet voorradig. Weet u wat? Neemt u een fles van onze voortreffelijke huiswijn. Ik mag u wel verklappen: het is een echte Veuve Kliko.
Ja, het is rustig vandaag. Ik ben blij dat u er bent. Sorry voor het lawaai, meneer. Ik heb een deel van mijn pand verhuurd aan een levensmiddelengroothandel, en daar zijn ze nu de vrachtwagen aan het laden voor de bevoorrading van de winkels morgen. Weet u, toen ik hier begon was het altijd druk. De mensen hadden genoeg geld. De koopkracht steeg maar. Gelijk met mij zijn er heel wat concullega’s begonnen. Ze roken hun kansen.
Op een gegeven moment dreigde de spoeling te dun te worden. Zo gaat dat in het zakenleven, nietwaar, in onze branche net zo goed: als het goed gaat, komen er steeds meer op de markt, totdat er teveel zijn. De laatsten hadden er nooit moeten komen.
Gelukkig kwam toen de euro. Als we daar niet gebruik van gemaakt hadden om de prijzen ongemerkt wat te verhogen, dan hadden een aantal van ons het loodje gelegd. Kunt u het zich voorstellen? Dat zou u toch nooit willen, meneer? U gunt toch een hardwerkend gastheer als ik z’n brood?
Maar weet u wat er gebeurde? U raadt het nooit: de klanten, de gasten, die bleven weg! Echt waar, meneer, ze lieten ons in de steek.
En toen hebben de mensen die de invoering van de euro achteraf onderzochten, dat van die stiekeme prijsverhoging aan de grote klok gehangen. Ik kan u vertellen, meneer, we voelden ons verraden!
Het waren zware jaren. Ik heb personeel moeten ontslaan, de een na de ander. En zelf des te harder rennen.
Na een paar jaar hebben we samen met de hele brancheorganisatie een reclamecampagne gevoerd om te klagen dat de klanten niet meer kwamen. We dachten dat ze dat van toen met die euro-invoering wel vergeten waren.
Op den duur ging het weer wat beter. Zo kon ik van de vier voorgerechten die op het menu staan er al weer twee daadwerkelijk serveren als de klanten erom vroegen. En van de zes hoofdgerechten ook.
Maar toen kwam er een nog grotere klap: de financiële economische bankencrisis. Weet u wat de mensen deden, meneer? Ze gingen bij de supermarkt kant-en-klaarmaaltijden halen! Ze gingen weer meer en meer thuis koken!
Eerlijk, meneer, daar zakt m’n broek van af. Ik vind het niet fair. Ik moest weer naar de bank, maar die gaf geen krediet meer. Toen moesten we de prijzen nog een keer verhogen. Er zijn al een aantal restaurants en cafés in de stad gesloten. Ikzelf heb nog maar ruimte voor dit ene tafeltje waar u nu zit. We hebben nog eens de media gemobiliseerd om de klanten aan het denken te zetten waar ze mee bezig waren, maar ze bleken van steen. Vandaar dat ik u nu niks anders meer kan aanbieden dan deze aardappelstukjes. Ja, sorry, ze zijn misschien niet helemaal gaar, de energieprijzen zijn ook de pan uit gerezen, maar ik hoop toch dat het u smaakt. U betaalt toch wel contant?”