Horrorscoop

Achteraf, ja altijd achteraf, lijkt de poëet in mij over een beangstigend voorspellingsvermogen te beschikken. Eenmaal echt onder de indruk van een vrouw lijkt er namelijk als vanzelf een acrostichon in mij op te komen dat haar op het lijf geschreven staat. Het begon allemaal met mijn enige, echte liefde die ik ooit heb gekend. Haar net een week kennende, schoot mij het onderstaande gedicht door het hoofd. Meiden zo mooi als jij,
In de bloei van hun leven,
En ook nog zo lief voor mij
Kan ik die voldoende liefde geven?
Eigenlijk wil ik zeggen: “je maakt me meer dan blij!”

De vraagstelling in dit gedicht bleek bijna zes jaar later negatief beantwoord te moeten worden. Na een aanzienlijke periode van ‘rouw’ wist ik mezelf toch weer bij elkaar te rapen en begon ik mij weer open te stellen voor anderen in mijn leven. Mijn kritische opstelling en de opgelopen deuk in het zelfvertrouwen zorgen er echter wel voor dat ik mij niet direct prijsgeef en een gevoel van oprechte affectie maar mondjesmaat bij mij voorkomt. Toch gebeurt dit wel eens. Zoals die keer op een verjaardag toen ik verdronk in de spiegel van de ziel van deze schone. Na een nacht rust kwam ik de volgende dag op de proppen met dit gedicht:

Als je ogen werkelijk spreken konden,
Luisterde ik alleen hun taal.
In hypnose aan je verbonden,
Communiceren wij ons verhaal.

Een modern sprookje vol met pracht en praal.
Ook uit dit gedicht had ik vooraf al kunnen herleiden dat dit nooit iets serieus kon worden. Natuurlijk was ik de enige die nog in sprookjes geloofde en zou een relatie met haar gedoemd zijn te mislukken. Ongebonden leid ik nu dan ook maar mijn eigen leven en die ware zal ik ook wel eens tegen het lijf lopen. Maar laat deze alstublieft geen Aileen Carol Wuornes heten.