I-Cheat

Ik moet winnen. (Ja, iedereen wil winnen. Neehee, ik MOET winnen.) Ik ben allergisch voor verliezen. Als ik verlies, verander ik onherroepelijk in een lavaspugend monster met de gelijkenis van een kruising tussen een epileptische grizzly en een krols everzwijn met een groeistoornis. Mijn verliesallergie ontpopte zich, zonder rekening te houden met eventuele incubatietijden, reeds op zeer jeugdige leeftijd, ongetwijfeld een gevolg van mijn gewonnen prenatale zaadrace; de angst voor verliezen wordt meestal ingegeven door de zoete smaak van winst. Ik kan mij een potje Jip-en-Janneke-memory op de crèche herinneren waarin ik, ondanks mijn groot tactisch vernuft en beestachtige strijdlust, toch aan het kortste eind trok. Het scheelde slechts 1 koppeltje kaartjes met de uiteindelijke winnaar, die in zijn laatste ronde slechts 4 kaartjes hoefde om te draaien. 50% Kans had hij, en zonder er ogenschijnlijke moeite voor te doen draaide hij allebei de Jippen die Takkie’s te eten gaven om; de laatste plaatjes heb ik door mijn tranen niet meer gezien. “Jaaaaa, heel goed hoor, Petertje heeft gewonnen!”: schalde het secreet van een peuterjuf. De rest van de dag heb ik uit pure hufterigheid 4x mijn broekje volgescheten zodat de juf door haar “ongelukjesbroekjes” heen was en wat later op de dag heb ik Petertje nog van harte gefeliciteerd door hem met zijn bakkes een paar keer in de bak met Duplo te laten stuiteren. Bij verlies was drift het devies.

Mijn ziekte, want daar mag je zelfs zonder medische opleiding gerust van spreken, manifesteert zich op inconsequente wijze. Zelfs als er niet eens sprake is van een wedstrijd- of spelsituatie. Ik hoef maar enkele seconden op een fiets te zitten en dan is de Tour voor mij al begonnen; inhalen wat je inhalen kan en dan nog het liefst zo nonchalant mogelijk kijkend. Zeker bij tegenwinderigheid of heuvel opwaarts is de nonchalante blik een onmisbaar instrument om het superieure winstgevoel weer te geven.

Om mijn honger naar winst enigszins tegemoet te komen, heb ik een eveneens ziekelijke manier van valsspelen ontwikkeld. Valsspelen zit als een geconcentreerd serum in mijn aders verscholen en is soms eerder paraat dan nodig. Geen computerspel is veilig voor mijn cheatgedrag. De gemiddelde adventure-game speel ik aan de hand van mijn gedownloade walkthroughs; bij dreigend verlies in de finale van FIFA2003 zet ik meteen de keeper van de tegenstander op de middelijn, middels het controllermenu die, die optie voor mij vrijlaat, om vervolgens weer met mijn eigen team de bal vanaf de middenlijn over de haastig terugsprintende maar volkomen kansloze keeper in het doel te lepelen. Als dit alles dan nog dreigt te mislukken staak ik de wedstrijd eigenhandig door de resetknop van mijn console te omarmen.

Als men met mij tafeltennist zal men naast de concentratie op de tafel ook de concentratie van het score bijhouden onder de knie moeten krijgen want ik zal het na ieder punt vragen, net zolang tot de tegenstander een tussenstand noemt die in mijn voordeel is afgerond of totdat de tegenstander geïrriteerd begint te raken en het zijn spel beïnvloed. Daarnaast zal ik af en toe een foute tussenstand roepen om de concentratie nog een duwtje de goede richting (lees: mijn richting) op te geven. Ook hier zal bij dreigend verlies, zich een radicaliteit van mij meester maken, die het hoogstwaarschijnlijk voor elkaar zal krijgen om de tafel op mysterieuze wijze ineen te laten zakken waarna ik een even mysterieuze blessure zal oplopen.

U kunt zich dus voorstellen dat toen ik voor het eerst de site van Column X tegen het lijf liep en mij inlas in de mogelijkheden die deze site me boden, mijn ogen rood van winstbejag werden, aangaande “de column van de maand”. Dat MOET ik natuurlijk ook winnen. Met grote neon koeienletters mijn naam op de site en de achterliggende pen der pennen in mijn bezit hebbende. Mijn valsspeelserum begon opnieuw op te borrelen en toen heb ik, wetende dat de gemiddelde jury niet om te kopen is, uit pure hufterigheid mijn eerste column op de site geopend en vervolgens met het zweet op mijn rug en de grote rode kloppende aderen in mijn nek, mijn refreshknop tot pulp gebeukt en nu staat er dat mijn allereerste column zo’n 850 keer in één dag gelezen is. Niet omdat ik denk, dat dat me een nominatie op zal leveren, of omdat ik de intelligentie van de gemiddelde sitebezoeker onderschat, maar gewoon omdat ik hoe dan ook MOET WINNEN !!!!!!!!!!!!!!

Specta Scriber