Ideale collega

Mijn kamergenoot is een gezegend mens. Ik ben namelijk, als ik de uitslag van de onlangs gehouden poll mag geloven, de ideale collega. Voor 35% moet het een harde werker zijn, 31% vindt gezelligheid het belangrijkst. Bij 23% is de ideale collega nog niet geboren. Bij 7% is dat de collega die altijd de koffie haalt en voor 4% is het de beste vriend. Nou, ik voldoe aan werkelijk alle criteria in de poll genoemd, voor het gehele totaal van 100%. Zelfs het geboortecriterium is toepasbaar want ik werk al zo lang bij onze dienst dat mijn geboorte allang verjaard is. Natuurlijk is er op iedereen wel wat aan te merken. Zo ergert 37% van de collega’s zich tijdens een vergadering het meest aan mensen die zichzelf graag horen praten. Je kent dat wel: van die collega’s die het totaal niet eens zijn met een bepaalde stelling en vervolgens hetzelfde verkondigen maar dan in andere woorden. Of, heel voorspelbaar: die collega die altijd tijdens de rondvraag aan het einde van de vergadering, als iedereen smachtend uitziet naar de lunchpauze, nog minstens drie punten aan de orde wil stellen die met gemak bilateraal met de leidinggevende opgelost zouden kunnen worden. Aangezien ik mijzelf absoluut niet tot die categorie wil rekenen ben ik ook in dat opzicht de ideale collega.

Een kritiek punt is dan wel het pesten op het werk. De poll meldt alleen dat 26% wel eens gepest wordt. Dat betekent natuurlijk niet dat een zelfde percentage ook daadwerkelijk pest. Het is altijd maar een klein deel dat het voor de anderen verpest. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me daar ook wel eens aan schuldig maak. Maar wat wil je? Een williger slachtoffer als mijn kamergenoot kun je je niet voorstellen. Stilletjes verdenk ik hem van licht masochistische voorkeuren. Nou, geen probleem, denk ik dan. Ik kan heerlijk mijn frustraties botvieren en ik maak nog een collega gelukkig ook. Wat wil je nog meer?

Van de collega’s vindt 73% dat ze voldoende kunnen lachen op het werk. Nou, daar ben ik het volmondig mee eens. Zodra mijn kamergenoot ’s morgens zijn gezicht laat zien om de hoek van de deur kan het kat en muis spel beginnen. De cynische opmerkingen zijn niet van de lucht. Als mijn collega zich vervolgens rood aangelopen in zijn dossiers heeft verstopt weet ik dat mijn doel is bereikt. De dossiers stapelen zich hoog op temidden van ons blikveld. Maar je hoeft elkaar toch niet te kunnen zien om het toch gezellig te maken? Tenslotte is horen al voldoende om de sociale contacten op een geanimeerd bedenkelijk peil te houden. Zo zie je maar: we kunnen het best nóg leuker maken en dat maakt het werk nog makkelijker ook.

Ik kan slechts concluderen dat ik tot de gelukkige 36% van de collega’s behoor die vindt dat ze op de juiste plek zitten. En dat allemaal dankzij hun ideale collega. En dat is op onze kamer ongetwijfeld wederzijds.