Ik ben een klootzak

Na alle relaties die ik heb gehad, en er zijn heel wat vrouwen kort of langer mijn partner geweest, moet ik constateren dat ik een klootzak ben. Weliswaar een aangename en sympathieke klootzak, maar desalniettemin een klootzak. Nu zal ik de eerste zijn die zegt dat een relatie onderhouden tegenwoordig veel werk is. De constante dialoog tussen 2 verschillende individuen, gevoed door de wederzijdse interesses en gevoelens is verworden tot één der pijlers van een relatie. We moeten over alles maar praten, soms meer om het praten op zich, dan om wat we ermee bereiken.

Waar blijft dan toch het beeld wat als eerste binnenkomt op het moment dat je iemand ontmoet? Je valt op een blik, lach of ander uiterlijk vertoon en het gesproken woord is in dit proces totaal nog niet van belang. Natuurlijk is het gewenst dat er uit een toekomstige partner meer komt dan wat wartaal, maar in het “keuringsproces” is de taal totaal ondergeschikt aan het geschetste beeld.

Is het dan mijn onvermogen, gezien mijn vrijgezelle status, dat ik het beeld niet naar het woord kan omzetten? Nu is het niet zo dat ik een Neanderthaler ben qua uiting van mijn gevoelens, want ik ben vrij begaafd in het uitdrukken van mezelf. Toch loop ik steeds tegen dezelfde gevoelens van verwarring aan bij mijn partners, om van toeval te kunnen spreken. Het steeds terugkerende “verwijt” naar gelang de relatie vordert is in de basis toch vrijwel identiek: ik weet niet wie je bent.

In dit verwijt zit dus wel degelijk de kern van het probleem, ik ben een moeilijk te doorgronden persoon. Stabiel en rustig, ten alle tijden de controle over zichzelf hebbend, en daardoor niet een scala van emoties oproepend. Wat echter wel een feit is, ik ben absoluut mezelf op alle vlakken en doe mezelf nooit anders voor dan ik ben. Het eerste geschetste beeld van mezelf is dus de persoon die ik daadwerkelijk ben, en daarom mijn redenering: je wist wie ik was toen je op me viel.

Moet nu het feit dat ik een moeilijk te doorgronden persoon ben, geheel ten laste gelegd worden door mijn koppigheid om te veranderen, of door het onvermogen van mijn partner om verder te kijken dan de eerste laag.
Ik weiger te veranderen in een persoon die ik niet ben, maar verlang tevens niet dat iemand bij mij blijft, als mijn persoonlijkheid een obstakel wordt in de relatie.

In de basis ben ik een totale goedzak waar uitstekend mee te leven valt, als dat genoeg zou zijn voor die persoon. Het is echter een feit dat ik altijd val op vrouwen die meer willen, en niet slechts gaan voor een oppervlakkige relatie. Ze hebben mij allemaal gevormd, en daarvoor ben ik ze tot op de dag van vandaag dankbaar, maar toch zal ik ten alle tijden voor mezelf blijven kiezen. Als mijn weigering te veranderen me daarom een klootzak maakt dan moet dat maar, het is namelijk een klootzak waar ik uitstekend mee kan leven.