Ik ben bang, bang voor de oorlog maar nog angstiger voor wat nog komen gaat. Maakt die gedachten gang me dan tot een lafaard? Begrijp me goed van alle angst in mijn lichaam is 1% de angst voor mijn eigen hachje maar die overige 99% is voor mijn twee kinderen. Oh natuurlijk ze sturen wat kruisraketten hier of daar heen, wat manschappen en over een maand of wat hebben we het allemaal weer vergeten. Maar in de bijbel staat; bij het verkillen der mensheid is het einde nabij! Nu ben ik echt geen godsdienstfanaat of zo begrijp dit goed!
Maar het is zeker zo dat we allemaal aan het verkillen zijn. Naar elkaar toe naar onze kinderen naar alles en iedereen, zelfs naar ons zelf! We geven over het algemeen niets meer om onze eigen lichamen die vergiftigen we met vetten, drugs, chemicaliën en allerlei andere rotzooi. Natuurlijk zijn daar de uitzonderingen. Edoch over het algemeen nemen wij ons eigen leven al niet meer serieus en hebben daar geen respect meer voor, hoe serieus en respectvol zouden wij dan andermans leven behandelen? Niet dus, als er een doodgaat van de honger geven we een paar euro’s die waarschijnlijk toch nooit bij die werkelijk noodlijdende aan zal komen. Maar wij hebben voor ons gevoel een “goede”daad gedaan.
Doch het enige wat we werkelijk gedaan hebben is een paar minuten gemoedsrust kopen voor jezelf. Elke keer als ik de straatkrant verkoper zie staan bij de supermarkt geef ik hem wat. Maar om eerlijk te zijn interesseert die man of vrouw mij werkelijk niets, liever zou ik die persoon in zijn oor schreeuwen: hè, ga werk zoeken en stop met mensen een naar gevoel te geven in hun buik door hen bijna te dwingen jou iets te geven om maar hun “piece off mind” te krijgen. Oké ben nu misschien erg zwart wit bezig, waarschijnlijk bent u het helemaal niet met mij eens, dat kan en daar heb ik volledig begrip voor.
Maar u kunt toch niet ontkennen dat we allemaal hard op weg zijn de mensheid uit te roeien. Daarom bedenk ik me elke keer als ik naar mijn kinderen kijk, wat heb ik jullie misschien wel aangedaan om jullie op deze wereld te zetten. En duw die negatieve gedachtegang meteen weer diep in mijn verstand terug en probeer naar de positieve dingen van het leven te kijken. Natuurlijk zijn die er, maar als we een beetje hart zouden hebben zouden we eens moeten relativeren en moeten toekennen dat vrijwel alles wat we doen voor ons zelf is, want zoiets als naastenliefde is bij vele ver te zoeken. Oh ook zeer zeker bij mij is die ver te zoeken. Maar ik schrijf nu hier dit verhaal voor jullie.
Wat levert deze “inspanning” mij op? De komende twee dagen heb ik een vorm van “piece off mind” bereikt door hier het zogenaamde goede woord te verkondigen. Laat wel duidelijk zijn lezer(s) ik ben nog nooit van mijn leven in een kerk geweest of iets dergelijk dus dit stukje tekst heeft geen enkele religieuze achtergrond maar is puur een vorm van schouderklopprei maar dan op mijn eigen schouder. Van jochie dat heb je goed gedaan de mensen even proberen wakker te schudden.
Maar wat wil ik nu? Ik wil vrede en voedsel voor alle mensen op aard en bla bla bla. Maar eigenlijk wil ik alleen alle goeds voor mij en mijn gezin want als ik moet kiezen tussen mijn gezin, alles wat ze nodig hebben voor de rest van hun leven zonder werkelijke moeite of een klein Afrikaans land vijf jaar lang voldoende voedsel en ik heel hard moet knokken vijf jaar lang om alles voor mijn gezin voor elkaar te krijgen. Kies ik toch voor mijn gezin. Inderdaad ben dus toch een lafaard.
JOS
(Elke 15 seconden sterft er iemand van de honger ergens op de wereld, een gemiddelde lezer doet 3,5 minuten over deze column. Tijdens het lezen van dit stukje tekst zijn er 14 mensen omgekomen van de honger. Stof tot nadenken niet waar?)
3 reacties
Clueless · 21 maart 2003 op 23:26
Hoi Jos,
Als je het zo bekijkt zijn we allemaal diep in ons hart een stelletje lafaards. Iedereen is wel bang voor wat er kan gebeuren, en dan vooral met onszelf en onze dierbaren. Logisch. Weet je hoeveel mensen vinden dat er inderdaad iets gedaan moet worden aan dat vreselijke regime in Irak, zolang het maar geen negatieve consequenties voor zijn of haar eigen hachje heeft? Maw: “Bush, hak erop los… way to go. Als je alleen maar niet denkt dat ik meedoe, of dat ik zou toestaan dat mijn broer zijn leven zou riskeren om jou te helpen. Maarreh… ik wil natuurlijk wel wat geld doneren om bij te dragen aan de opvang van vluchtelingen of de wederopbouw van Irak.”
En zo kopen we dagelijks ons geweten af, omdat we deze niet onder ogen durven te komen. Maar vergeet niet dat veel mensen daarvan leven en alle goede doelen-instellingen daar hun inkomsten vandaan halen, dus zo slecht is het niet. 😉
Groetjes,
Clue
Kobus · 22 maart 2003 op 15:31
Ik heb een en ander ook in kleiner verband wel meegemaakt. Was lid van een ondernemingsraad (OR).
En daarin zaten ook mensen die tegen het eind van hun dienstverband aanzaten. En gaandeweg merkte je dat de mening van personen steeds meer werd gevormd vanuit de gedachte :’als dit maar niet ten koste gaat van mijn positie’ dan vanuit argumenten. Als je zo de belangen denkt te behartigen, doe het dan maar niet ! Hoewel, begrijpen doe ik het best.
Yannick · 22 maart 2003 op 22:19
Zeker stof om over na te deken maar helaas kunnen we niet alles verhelpen.
Goede column trouwens, heb 1 tip: gebruik jij ipv. u dat maakt de column persoonlijker, hier op columnx kan dat best want we kennen elkaar allemaal.