Ik en beebies

Ik heb zelf geen kinderen, en vind ze best leuk hoor. Ze moeten wel wat ouder zijn, dan vind ik ze wel ok. Maar met beebies en alles eromheen… Nee, daar heb ik gewoon he-le-maal niets mee… Ik zag het met lede ogen aan om me heen gebeuren bij mijn vriendinnen. Om de beurt raakten ze zwanger. Eerst die zwangerschap. Zodra ze bespoten waren, praatten ze nergens anders meer over. En dat ging niet geleidelijk hoor, neeheee, ik viel direct met de neus in de boter. Ze waren gewoon compleet andere vrouwen geworden en dat ‘over night’!! Ik heb niet eens de kans gekregen om er aan te wennen!!! Het ging alleen nog maar over de kleuren van de beebiekamer, het wiegje, de maxi-cosi, de luieremmer, Pampers in de aanbieding, noem maar op! Alsof hun leven van daarvoor totaal niet heeft bestaan. Ik kreeg StepfordWives flashbacks en de haren op mijn armen gingen overeind staan.

De daarop volgende 9 maanden had ik helemaal geen vriendinnen meer. Ja, ik ging daar echt niet tussen zitten hoor! Ik kon al dat gezemel over dikke voeten, krampen, hoofdpijnen en ochtendmisselijkheid echt niet langer aanhoren. ‘De Bevalling’ zapte ik meteen door en om Pamper-reclames te ontwijken keek ik enkel nog naar Discovery Channel & MTV. En ik ging lekker op stap met mijn manlief en de boys, en dat beviel me prima hoor!

Na de bevalling moest ik natuurlijk wel naar het ziekenhuis komen. Die geur alleen al. Yugh! Maar goed, goodwill tonen he, dus we gingen op kraamvisite. De hele familie was er en het ging van ‘Oh, wat is ze mooi!’ ‘Kijk dat haar, oh wat mooi!’ ‘Hey Joyce, ze lijkt sprekend op jou!’ Ik keek in de wieg en zag een kaal oud mannetje liggen. Jahaa, sprekend d’r moeder! Gelukkig kwam er nog meer familie, dus ik zag mijn kans schoon om er tussenuit te knijpen.

Dacht ik het ergste gehad te hebben moest ik een paar weken later de video komen bekijken en de nieuwe beebiekamer, nu vol met kleertjes en de beebie natuurlijk. En er zouden nog meer meiden komen. Ach ja, misschien was dat wel weer een keertje gezellig, dus ik met volle moed erheen. Ik trof er aan een volle huiskamer vol jonge al dan niet aankomende moeders; een hok met kippen is er niets bij! Ik stootte mijn enkels tegen de maxi-cosi’s en de reiswiegjes, en die meiden maar tok tok tok tegen elkaar. Zucht…

Ineens zei mijn buurvrouw tegen mij: “Houdt de baby eens vast, wil je?” En voor ik er erg in had, hield ik een oud mannetje tussen mijn handen. Onwennig, alsof ik een bom in de handen had, zat ik daar. Ik keek om me heen of iemand me van de beebie kon verlossen, maar de kippen kakelden maar door, terwijl het oude mannetje mij vragend aanstaarde. ‘Jij weet dat ik het niet leuk vind om jou vast te houden he!?’ zei ik tegen hem. Nou, had ik mijn mond maar gehouden, want hij begon ineens te krijsen, te huilen en te gillen, oorverdovend gewoon! Zijn moeder kwam meteen aangesneld en kirde ‘Je houdt hem ook helemaal verkeerd vast!’ Ze nam hem van me over (ik opgelucht!) en ze legde hem meteen weer terug in mijn armen (ik balen!). Hij lag daar te snikken, dus ik weer tegen hem: “Ok, je ligt nu beter, dus je waagt het niet om te poepen nu!’ En prompt poepte hij daarna de boel onder. “Hij heeft gepoept,” riep ik meteen naar de moeder. Ze nam hem snel weer over en liep gehaast de kamer uit.

Om als kinderloze vrouw tussen moeders te zitten is echt niet leuk. ‘Heeft ze geen kinderen?’ ‘Bewust?’ ‘Ah, een miskraam, wat sneu…’ Blikken vol medelijden mijn kant op… Ik keek dapper terug, liep naar ze toe en mengde me in hun gesprek. “Het gaat hier over mij, hoor ik?” Ze wisten even niet waar ze moesten kijken. “Ja, ik heb een miskraam gehad ja, maar ach, ben er al overheen hoor. Ik zeg altijd maar, dan is het niet voor mij weggelegd. Het past ook niet echt in mijn leven. Ik bedoel: ik ga nog elk weekend uit met de man of vriendinnen, ik heb van de week heerlijk gewinkeld en mezelf eens goed verwend met een heel nieuwe garderobe. Volgend weekend gaan manlief en ik een weekendje naar Antwerpen, om onze trouwdag te vieren en gewoon ff lekker te shoppen. Heb het ook erg druk op mijn werk, nieuwe veranderingen, wel leuk hoor! Dus ik blijf wel lekker bezig in ieder geval!” Stilte… De 3 kippen waren voor de verandering eens stil… Het was alsof ze er niet waren ofzo. Ik zag schimmen van gemis in hun ogen, heimwee naar zoals ze het ooit eens waren… Tjsa, dat leventje was voorbij… Inwendig lachte ik en liet ze beteuterd achter.

“ZO! Hij is weer schoon!!” De moeder van het oude mannetje kwam met een frisse koter de kamer weer ingelopen en liep meteen weer op mij af, maar met rechte rug zei ik dringend en toch beleefd dat ik weg moest naar een andere afspraak. Ik had alweer genoeg beebie gezien voor een heel jaar en vond dat wel weer tijd was om terug te gaan naar mijn heerlijke beebieloze leventje!