Ik haat je..

Ik haat je. Ik haat je, omdat je zomaar opeens, uit het niets besloten had bezit te nemen van mijn oma. Ik haat je, omdat je komt als een donderslag bij heldere hemel. Ik haat je, omdat je komt, onverwacht, als een sluipmoordenaar. Ik haat je, omdat je om je heen slaat als een losgeslagen projectiel. Alles om je heen verwoestend. Net zolang, totdat alle kracht is weggenomen. Alles energie wegslurpend om je ondertussen een weg te beuken door het mens waar je deel van bent geworden. Beetje bij beetje knijp je iemand helemaal leeg. Alles gaat op jouw manier, jij bepaald hoe snel of langzaam je je slag gaat slaan. Zonder pardon ga je
door tot het einde.

Je hebt de strijd gewonnen zoals je zoveel strijden al hebt gewonnen.
Onrechtvaardigheid komt in jouw vocabulaire niet voor. Jij bent
egoïstisch alleen maar denkend aan wat jij wil.

Mij achterlatend met heel veel vragen. Ik zal ze nooit
beantwoord krijgen. Zeer binnenkort ga ik definitief
afscheid nemen van twee mensen die mij heel,
heel dierbaar zijn. Het spreekwoord zegt:
“ Tijd heelt alle Wonden “ voor de eerste
keer ben ik daar niet zo zeker meer van.