oktober, Baranya, Hongarije

Lieve Ann

Ik heb eindelijk 5 minuutjes tijd kunnen vrijmaken om een paar regels aan je te schrijven. Vergeef mij het vreselijke ruitjespapier, maar ik kon op dit moment niets beters vinden. Alles zit nog in de verhuisdozen in een verhuiswagen die op dit moment nog in Nederland staat. Deze blok ruitjespapier is sinds onze aankomst mijn vaste begeleider. Aangezien mijn Hongaars zich beperkt tot ‘igen’ (ja) ‘nem értem’ (ik begrijp het niet) graai ik voortdurend als een verslaafde naar pen en papier om met tekeningen en ander gekrabbel duidelijk te maken wat ik bedoel.

We zijn gistermorgen aangekomen op onze nieuwe plek in Hongarije. Zaterdag zijn wij vertrokken en we hebben het hele traject naar Hongarije in een slakkengangetje afgelegd. Iets dat ons door de eigenaren van vehikels met Duits kenteken niet altijd in dank werd afgenomen. Het moment van vertrek, toen we in de auto zaten en onze reis daadwerkelijk moest beginnen, riep een verwarrend gevoel bij me op. Duizelig, alsof ik uit een carrousel was gestapt, moest ik mij vastklemmen aan het autostuur. Ik was mij op dat moment zeer bewust van het feit dat door het loslaten van de koppeling het vertrek uit Nederland in gang werd gezet en dat ik de reis naar het nieuwe woonland tot realiteit kon maken door simpelweg het gaspedaal in te drukken. Even leek het alsof mijn voeten het niet eens waren met elkaar en schokkend zette de auto zich in beweging. Terwijl wij de straat uitreden, keek ik in de achteruitkijkspiegel en zag voor de laatste keer ons huis. De grote ramen van het huis als een paar trieste ogen ons nastarend.

De reis naar onze nieuwe plek verliep zonder problemen en op het moment dat wij Hongarije binnenreden, kwam een soort thuiskomgevoel bij ons opborrelen. We hadden de drukte en de lange saaie autowegen achter ons gelaten en reden een nieuwe wereld binnen. Een wereld waarin een bonte lappendeken van ontelbare kleuren grijs een weg vormt, die zich als een grote slang door het landschap kronkelt en menig dorpje doormidden klieft om daarna te verdwijnen in een golvende wereld van akkers en velden. Op dit moment zet de warme oktoberzon het hele landschap in brand en ik probeer de kleurenpracht die zich voor mij ontvouwt in mijn hoofd te prenten. De kleuren van het landschap zijn van een zuivere aard. Het landschap is geheel ontdaan van de grijze sluier die ontstaat als je vuil mengwater gebruikt bij zuivere pigmenten.

Wij hebben afgesproken met het verhuisbedrijf dat de verhuiswagen met alle spullen pas over twee dagen arriveert. Daardoor hebben wij even tijd om onze nieuwe stek te fatsoeneren. Stel je daar maar niet teveel van voor. We vegen de kamers aan en maken een paar stallen leeg zodat de dozen en andere zaken daarin opgestapeld kunnen worden. Ik hoop dat nadat de inboedel is uitgeladen we nog een plekje overhouden om te kunnen wonen. Totdat de auto arriveert, behelpen wij ons met de kampeeruitrusting. Slaapmatjes, slaapzakken, gasbrandertje, bordjes en bekertjes, dat is zowat onze hele inboedel op dit moment. Weet je nog toen ik je vertelde dat de boerderij waar wij in zouden gaan wonen jarenlang had leeggestaan? Dat was toen wij aankwamen nog duidelijker te zien want toen wij bij het huis voor de poort stonden, troffen wij metershoog onkruid en struikgewas aan dat druk doende was de oude boerderij te verzwelgen. Om de toegangsdeur van het huis te kunnen bereiken, moesten wij eerst een deel van deze groene oase vernietigen. De rest van de boerderij is onveranderd gebleven, de elektriciteit is aangesloten, leidingwater komt uit een kraan buiten op de hof. Er is geen keuken, wc en badkamer maar daarvoor in de plaats zijn wij de trotse bezitters van een antieke poepdoos die ergens in een tochtig en vochtig hoekje van de hof is weggemoffeld. Bij het schrijven van deze woorden herinner ik mij een van onze gesprekken weer. Ik gebruikte toen precies dezelfde woorden en jij barstte in lachen uit en concludeerde vervolgens dat ik in ieder geval voorzien was van water waardoor ik kon schilderen en elektra die een lampje aan de praat houdt zodat ik ook ’s avonds zou kunnen schilderen. Op dit moment is dat de situatie en die zal voorlopig zo blijven.

Lieve Ann, op het moment dat ik deze brief schrijf is het avond en inderdaad, wij hebben het geluk dat er aan het plafond een oude lamp met een niet defecte gloeilamp is achtergebleven. Het flauwe gelige licht van de lamp bereikt niet eens de hoeken van de kleine kamer waarin op dit moment de slaapzakken op ons liggen te wachten. Morgen zal ik in het dorp op zoek gaan naar een postzegel voor deze eerste brief aan jou.

Alhoewel ik inmiddels weet dat jij de uitdrukking ‘let goed op jezelf’ regelmatig in de wind slaat, wil ik je deze vier woordjes toch vanaf deze plek toesturen. Ik weet nog niet hoelang de brief onderweg is maar ik ga ervan uit dat die uiterlijk zaterdag bij jou in de bus moet liggen. Ik zal zondagavond om 22.00 uur naar de sterren in de hemel kijken, als je dan ook kijkt, zijn we heel even weer samen.

Liefs Jenny


7 reacties

Nachtzuster · 2 december 2012 op 19:16

Een prima geschreven brief naar een vriendin/zus over een verhuizing naar een ander land. Ik heb echter geen idee waar dit verhaal naar toe gaat. Maar het is een vervolgverhaal, dus ik ga er van uit dat ik daar gaandeweg achter ga komen.

Meralixe · 2 december 2012 op 21:15

Daar het een brief aan een vriendin is zit er niet zo veel verhaal in dit schrijven. Dat is op zich geen probleem maar dan moet de boel, vergeef me die uitdrukking, wel opgekrikt worden. Dat kan door mooie sfeer scheppende beschrijvingen die in andere stukken van uw hand zeker sterk aanwezig zijn. Dat mis ik hier nu een beetje.
Terwijl ik toch bezig ben, opletten voor het meermaals gebruiken van hetzelfde woord in één column.( op dit moment )
Maar, ik geef het grif toe, nu ben ik op zen Vlaams gezegd wel een beetje aan het zagen.
Ander woord voor zagen: Peren, zeuren, muggenziften, reutelen… :eh:

‘let goed op jezelf’ :pint:

Yfs · 3 december 2012 op 08:39

Op zich een origineel idee hoewel ik de indruk krijg dat zowel een column in briefvorm als een brief in columnvorm geen succes zijn.

Ik ben nogal visueel ingesteld en kan me daarom niet voorstellen hoe iemand een dergelijke brief schrijft in het flauwe gelige lamplicht wat niet eens de hoeken van de kamer bereikt en daarin dan al helemaal niet uitgebreid uitwijkt over het landschap.

Neemt niet weg dat als ik Ann zou zijn, best blij zou zijn met deze brief! 😉

Libelle · 3 december 2012 op 10:19

En dat alles ook nog in vijf minutjes tijd.

Libelle · 3 december 2012 op 10:31

Wat ben ik onhandig de laatste tijd. Ik had willen zeggen; Je zult in die vijf minuten ook nog met je wc-rol de tuin in moeten.
Toch vind ik het een mooi ongelaagd verhaal.

BlogBoy · 3 december 2012 op 10:47

Ik vind sfeertekeningen altijd leuk om te lezen. Ik vraag me stiekem wel af wat je in Gods naam beweegt om naar Hongarije te emigreren…

FGHongarije · 3 december 2012 op 11:52

Deze schrijfsels vormen een (brief)verhaal dat ik op ColumnX onder het kopje vervolgverhalen plaats. Het is dus geen column ook al staat het op Column X.

Veel redenen waarom ik in Hongarije woon, zijn te lezen en te zien op mijn website/blogs die ik ter info bij mijn profiel van ColumnX heb toegevoegd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder