Ik tel niet meer

Woest dreunt haar vuist in mijn buik. Haar ogen weerspiegelen onmacht en leegte. Strijdlustig en vlug grijp ik haar pols vast. Pauze. Ze denkt na en het lukt haar niet, het lukt niet om zichzelf uit dat logge lijf te bevrijden. Ik laat haar los en de ene klap volgt op de andere. Ze is razend en mijn arm kleurt geelgroen. Daarna voel ik niets meer. Op school staat mijn hoofd niet naar studeren. Ik denk aan haar: hoe zij, ongeacht ontplofte vliegtuigen of gestorven grootvaders, haar vlucht neemt in boeken en wijsheid verspreidt als had ze de wereld uitgevonden. Ik zie hoe ze stilaan meedogenlozer wordt tot alleen egoïsme haar nog rest als was het een laatste vergeet-mij-nietje.

Eenmaal thuis noem ik haar een zelfzuchtige aap en ze noemt mij een manwijf. Om me zover te krijgen heeft ze eerst vijf minuten doorgedramd over mijn leeghoofdigheid. Ik denk aan mijn kleerkast met eenentwintig jurkjes en haar ongeschoren benen. We voelen ons water en vuur en de brug is negentien jaar breed.

’s Avonds ga ik op zoek naar mijn roots op het kerkhof. Ik fotografeer jouw graf in mijn geheugen, voor als de wanhoop te groot wordt. Een oude man komt naast me staan met zijn fiets in de hand. Hij staart naar een punt in de verte en vertelt over zijn dode vrouw die in de wereldoorlog “[i]voor den kop geschoten is[/i]”.

Ik voel me te jong en heb zin om te huilen.