Ik wil alleen maar zwemmen

Dit is mijn briljante 2009-leven. Mijn hobby’s zijn: van mezelf houden, langpootmuggen vangen, in de spiegel met mezelf flirten, Vlaamse vlaggen ophangen, ergerlijke liedjes à la ‘heb je even vo…’ opdrammen, jouw telefoon opbellen, Piet Piraat-kereltjes en K2-meisjes entertainen en frietjes met bitterballen bestellen. Ik ben ongeveer 10 centimeter groter dan jou, rekening houdend met het feit dat jij een ego als een boksbal hebt dat je mee dient te sleuren naar de frituur, het tuincentrum en de opa van je stiefmoeder. Verder heb ik een Mercedes C-klasse en een stel groene ogen waar de helft van de mannelijke Bouquethoofdpersonages niet na vijf minuten maar na welgeteld één nanoseconde voor in zwijm valt.

Gelukkig bestaat er naast tekstuele Bouquet-realiteit nog real realiteit. En die loopt vol met slijmballen, gemaskerde clowns en Coppola- Beckham- en De Wever-wannabe’s. (De wereld wordt altijd maar erger, dat is gewoon zo.) Hun gemeenschappelijke kenmerken beperken zich tot wat ze niét weten. In mijn droom matchen de blonde kassierster die mijn postcode vraagt en vervolgens meldt dat haar computer de stad met als postcode 1302 niet herkent en de wietvriend van mijn broer die ik zogenaamd bel om te vragen hoe het met hem gaat, perfect samen.

Gelukkig ben ik naast een Ergerling en een Ergerende pur sang, af en toe méér Cinderella dan Cruella. Voornamelijk als het mijn vierjarig arisch neefje betreft. Vroeger was hij een puisterig lief zoveelste-in-de-rij baby’tje maar inmiddels is hij een echte hartenbreker geworden. In tegenstelling tot zijn zusje heeft hij nooit geclaimd verliefd op me te zijn, maar zwaaide eerst Senne en daarna Quinten de liefdesplak. Voor mijn vroegtijdig uit de kast komend kereltje is tante wel leuk, maar voorlopig voornamelijk omdat ik doe alsof ik zijn zandbaktaartjes graag eet, alvorens ze op een hoop ex-ijsjes, -koekjes en –frietjes te gooien. En als ik erover nadenk, vind ik het helemaal niet zo erg om voor de zesentwintigste keer naar de uiterst onvoorspelbare acts van de dieven uit ‘Samson is verliefd’ te kijken. Het hoort er gewoon bij. Niet zoals die oranje trui die hij op de glijbaan heeft laten slingeren –op de driekleurige Belgische feestdag, tant pis!- maar wel zoals een duizendste grappige clown en zijn onafscheidelijke rode neus.

Mijn broer is vandaag jarig en net zoals de monarchie, alter ego van een clubje dat zichzelf koningsgezind noemt, viert hij feest. Zonder Te Deum. Mét mij. Oma is er, zus met foetus, psycho-schoonbroer, papa de tuinier, blauwogig neefje, nichtje dat slechts nog een jaartje mijn nichtje is en mijn jarige broerie. Ik zou blij moeten zijn, want ik mag hier zijn en ik ben hier en ik heb een prehistorisch truitje uit de kast gehaald dat er als een sjiek afgedankt stuk schort van Assepoester zaliger uitziet maar waarvan iedereen –mij inbegrepen- zich afvraagt waar ik het in godsnaam vandaan haal.

En voor een drie uur durende barbecue ben ik dat wel. Geloof ik.