In de ban van het moment

Ik liep in een rap tempo door de drukke stationshal. Een grote stroom zoemende mensen om me heen die allemaal dezelfde richting op liepen: naar de uitgang. Ik lette overigens niet echt op deze mensen omdat ik nog in de ban was van de liefdesroman die ik daarvoor in de trein las. Liefdesromans brengen me altijd in een vreemde roes, waardoor ik de grip op het leven tijdelijk loslaat en mezelf slechts door middel van inertie voort laat slepen door de stroom des levens. Het lijkt dan net of ik niet echt deel uitmaak van dit leven, maar slechts toekijk op hoe alles om me heen beweegt, knippert en flitst.

Ik stapte naar buiten, het roemoer van de stationshal achter me latend. De avondlucht was vochtig en aangenaam. De verkoelende nevel voelde als zijde op mijn verhitte huid. Voor me lag een eindeloos lange trap die het station van de bewoonde wereld scheidde. Ik begon aan de afdaling. Opeens hoorde ik voetstappen naast me op de trap. Uit mijn ooghoek zag ik een man. Onze passen liepen synchroon en heel even leek het of de wereld om ons heen was gestopt met bewegen. Het waren alleen ik, hij en de trap beneden ons en dat gaf me een gevoel van rust en eeuwigheid.

Ik kende hem niet en hij mij niet, maar toch voelde ik een sterke band tussen ons. Het was net of wij de enige mensen waren aarde. En wij liepen samen volkomen kalm en idyllisch gelijktijdig de toekomst in.

Aan het einde van de trap versnelde de man zijn pas en liep net langs mijn neus snel de laatste treden af. Toen hij langs me heen liep zag ik pas zijn gezicht. Het was een jonge man, van een jaar of 25. Hij maakte een gehaaste indruk, waarschijnlijk haastte hij zich naar zijn vriendin. Ik realiseerde me op dat moment in ieder geval dat hij ‘ons’ moment nooit heeft ervaren zoals ik dat had gedaan, ik vroeg me zelfs af of hij zich überhaupt bewust was van mijn aanwezigheid en constateerde tot mijn grote teleurstelling dat het hoogstwaarschijnlijk niet zo was.

Achteraf gezien snap ik niet eens waarom ik zo teleurgesteld was. De jongen was mijn type helemaal niet en bovendien stelde het toch niets voor. We liepen alleen gelijktijdig de trap af, meer niet. Het was vast de uitwerking die de liefdesroman op me had. Maar misschien was ik gewoon gekwetst voor al die andere mensen die hun leven lang het gevoel hebben dat ze samen en met elkaar door het leven gaan, terwijl ze zich pas op het laatste moment realiseren dat het einde van de trap reeds in zicht is en dat een van hen als eerste het einde zal bereiken.