In de kiem

Eerst komt het hoofdje. Kiekeboe. Dan volgt de zwarte nek. Gevolgd door een in verhouding dikke buik en wat ledematen die wat onwennig aan het lijfje bengelen. Alsof de baby nog maar pas is samengesteld. Waterpas en compleet, volgens dokter en vroedvrouw. Dat wel. Gelukkig maar, de ouders zijn nogal puntje precies.

Daar ligt de kleine zwarte Piet. Zoet en lekker. Met moeder gaat alles goed. Ze heeft Piet negen maanden lang, conform het verwachtingsaspect, dapper gedragen. In een zwartroze wolk. Het mag duidelijk zijn. Arm heeft dit keer gewonnen. De baby is zwart, niet wit. Hij wordt ontvangen in een warm nest. Wat zeg ik, nest? Zeg maar gerust kasteel. Het is een jongetje. Een zwarte prins. Beide ouders dolgelukkig.

En nu maar ontplooien. Dat moet ie voornamelijk zelf doen. Beide ouders hebben een drukke baan. Babypiet weet dat. Diep van binnen is het meegegeven. In de kiem, vanaf het begin, bij de conceptie, de samenvoeging. In de buik. De onderbuik. Het onderbuikgevoel had de kleine meteen gemeld: ‘Jongetje, in dit leven is slechts een ding belangrijk. Zelfontplooiing. Je moet het meeste zelf doen. Niet plooien maar ontplooien’.

Trappedoelie groeit als kool. Geen groene, witte of rode. Nee, nee, hij groeit en ontplooit als zwarte kool. Haast alleen. Zijn ouders zijn de grootste tijd van het jaar in geen wegen of velden, noch op daken te bekennen. Gelukkig is hij onder een goed gesternte en op een fijne plek geboren. De Catalaanse zon doet Trappedoelie goed. Het wordt meteen zijn maatje. De zon is er altijd. Die geeft warmte en is altijd blij. De zon is zijn grote vriend. Zijn steun en toeverlaat.

De zon als grote motor van zelfontplooiing. Trappedoelie deelt zijn zorgen met deze allemansvriend. Het kan hem niets schelen. De zon weet alles van iedereen. Het mooie daarvan is, dat alle zorgen die de zon ter oren komen, never nooit in de kiem worden gesmoord. Je zou eigenlijk anders verwachten bij deze hittebron. Maar de zon weet beter. Hij ontdoet ‘best kept secrets’ van Jan en alleman van het persoonlijke en gooit ze terug de wereld in. Ter lering, vermaak en zelfontplooiing. Het regent niet voor niets regelmatig zonnestralen.

Trappedoelie pikt dit snel op. En het is goed. Hij neemt zijn drukke ouders niets kwalijk. Niet dat er een echte moeder in het gezin ontbreekt; niet dat ze in het katholieke Catalonië niet getrouwd zijn voor hij ter wereld kwam; niet dat in het kasteel een wit paard als huisdier rondloopt; niet dat papa Piet zo zwart als roet is, naïef, ja zelfs een beetje dom; niet dat papa Sint eigenlijk veel te oud is om nog kinderen te krijgen. Maar ach. What the fuck. De wijsheid van papa Sint maakt veel goed. Zowel voor kleine Trappedoelie als voor papa Piet.