In het zilver

Mijn vadertje zit genoeglijk glimmend in zijn grote stoel. We zijn met de hele familie, vijf man sterk, naar hem toegekomen en zingen “Lang zal hij leven”. Eigenlijk hoeven we dat niet meer te zingen, want hij leeft al erg lang. Vandaag wordt hij negentig. Hij wil geen poespas en drukte; gewoon zijn enige dochter met haar beide kinderen en hun partners om hem heen is voldoende. Toen zijn kroonjaar in aantocht was, meldde hij, dat hij zijn zilveren jubileum wilde vieren. Ik schrok even. Begon hij nu in de war te raken? Maar hij hielp me snel uit mijn bezorgdheid en herinnerde me eraan, dat hij op 19 oktober vijfentwintig jaar AOW genoot en daarmee zilveren jubilaris zou zijn.
Daar had ik nog niet bij stilgestaan, maar pa is ondanks zijn hoge leeftijd gelukkig nog een wakkere snuiter en had me mooi even tuk.

[i]Een paar jaar geleden was hij een trieste oude man, die zich weggestopt voelde in het bejaardenhuis. Met pijn in mijn hart had ik hem daarheen moeten laten overplaatsen, omdat hij niet meer alleen kon wonen. Maar het was tijdelijk. Na zeven maanden mocht hij naar nieuwbouw verhuizen en nu woont hij ruim anderhalf jaar zelfstandig in een prachtige driekamerflat met de meest geavanceerde elektronische snufjes, een joekel van een woonkamer, waar hij lekker met zijn rolator uit de wielen kan en met fantastische thuiszorg. Ik heb er hard voor moeten knokken, maar na eindeloze ruzies met, fouten van en mankementen bij allerlei instanties, hebben we het helemaal voor elkaar.

Hij wil geen contact met de andere bewoners. “Dat zijn allemaal nieuwsgierige ouwe zeurpieten”. Hij heeft voldoende aanspraak aan al die lieve zorgvrouwen om hem heen, waamee hij intussen een prima band heeft. Hij straalt dankbaarheid en vriendelijkheid uit en dat is voor die meiden natuurlijk ook leuk tussen al het gezeur van allerlei mensen door. Pap is geen klager en dat loont zich.[/i]

Was hij eerder nog niet jarig, nu is hij dat wel. Hij geniet zichtbaar van zijn kleinkinderen die lekker met elkaar en ballonnen aan het dollen slaan. Ik geniet met hem mee. We zijn maar met een klein clubje, maar de band onderling is sterk en warm en dat is vandaag zeer voelbaar. Opa is nog steeds de pater familias en de kinderen zijn dol op hem.

Voor de gelegenheid heb ik een quiz gemaakt met vragen over zijn geboortejaar 1918. De stoelendans redt hij niet meer en je moet toch wat. De quiz blijkt een groot succes. Pap loopt nooit, te bescheiden als hij is, te koop met zijn kennis, maar ik vind het leuk om de kinderen te laten zien wat hij in huis heeft. Zijn antwoorden komen sneller dan ik de vragen kan stellen en de jongelui zitten met open mond deze show te volgen en moeten alle antwoorden schuldig blijven. Opa wint glansrijk en we zijn apetrots op hem.

Hij is moe geworden van deze inspanning en we laten hem lekker even sudderen in zijn stoel en bereiden gezamenlijk de maaltijd voor. Ik zie vanuit mijn ooghoeken, dat hij knikkebollend een hazenslaapje steelt. Hij is geen drukte meer gewend.

Even later zitten we aan tafel met onze zilveren jubilaris en laten we ons het feestmaal smaken. Opa is weer helemaal wakker en schuift de heerlijkheden naar binnen, terwijl hij flink morst op zijn voorgebonden servet. Ach ja, het mag. Hij is stokoud en dan moet je toch een beetje kind mogen zijn. Niemand stoort zich eraan.

Ik hoop, dat we nog lang van hem mogen genieten, zoals we vandaag hebben gedaan. Hij zegt, dat hij voor de 100 gaat. We zullen zien. Dit feestje hebben we in elk geval weer binnen en elke dag van hem genieten is er één.

Pap, zilver is te weinig. Je verdient goud.