In vuur en vlam

Het werd een warme droge zomerdag in 1973. Mijn ontluikende verkering met Ingrid werd heftiger naarmate de dagen verstreken. Ik werd – door haar moeder- de lang gekoesterde zoon. 5 oudere dochters bevolkten deze bekende Dordtse familie.  Met de jongste (15) kreeg ik ‘verkering’. ‘Wat een leuke jongen!’

Ingrid zou nu het ‘mooiste meisje van de klas en eigenlijk van de hele middelbare school’ genoemd worden. ‘Wat ziet zij in hem, jezusmina..’ moet je hem zien, die lange haren, John Lennon brilletje, licht gekleurd en net 3 maanden (ik kwam van een andere school) hier op school’

Als we gezamenlijk aten, werd ik ‘dat broekie van 17’ genoemd. Nel, de moeder riep dan: ’ophouden jullie! Ruud brengt tenminste nog een bloemetje mee’.  De vader at zwijgend verder en gaf mij een knipoog.

In de achtertuin lag een stapel gesnoeid hout dat afgevoerd moest worden,  maar de vader had geen tijd  De vrienden van de 4 oudere dochters hadden andere bezigheden.

Het was zo’n hete zomerdag waarop ik zei: ’die stapel hout ruim ik op!’ Nee, gewoon in de fik steken, maar dat wist alleen ik. Ingrid zat op de veranda en keek. Ik tapte benzine uit mijn Tomos (pastel geel, 3 versnellingen), besprenkelde het hout en stak het aan.

Een steekvlam en een wand van de houten schuur vatte vlam.  Ingrid begon te gillen en ik begon te vloeken.  Blussen, maar waarmee?  Door de achtertuin ingang hoorde ik  opeen een bekende stem: Haar vader. ‘Zo jongen… brandje stichten? Snel, Pak die tuinslang en zet de kraan open.

Mijn blunder werd nog vele jaren in deze familie verteld ‘Vraag  Ruud maar om hulp als je afval hebt in de tuin’.

In ‘vuur en vlam’  kreeg  een hele andere betekenis. Enfin, zonder water doofde uiteindelijk wel mijn eerste liefdes brand!