Indian summer

Niets is zo veranderlijk als het weer, dat is een goed Nederlands gezegde. Hoe waar deze zin is werd afgelopen dagen wel weer bewezen. De zon scheen en naar het schijnt zal zij aankomend weekend weer uitbundig schijnen.
Met een goed boek in mijn tas ging ik op weg naar Haarlem. Daar wilde ik op een van de vele terrasjes een goed gat in het boek slaan. Dat er meerdere mensen datzelfde idee hadden opgevat werd bewezen door uitpuilende terrasjes die lagen te baden in het bleke zonlicht. Na vier rondjes over de markt te hebben gelopen kwam er een plekje vrij in de schaduw van lijnlindebomen. Op het terras gezeten had ik een mooi uitzicht over de andere terrasgangers en toeristen die de rest van de markt bevolkte.
Nadat ik de bestelde koffie verkeerd had gekregen kon ik me eindelijk gaan concentreren op het boek. Na een half uurtje lezen schrok ik op uit mijn concentratie. Drie meiden van eind twintig vroegen of ze bij mij aan tafel mochten aanschuiven. Een beetje overdonderd stemde ik in met hun verzoek.
Puffend lieten ze zich vallen in de rieten stoelen en werden de overvolle shoptassen vakkundig onder tafel geschoven. “Zo en dan is er rosé” opperde de grootste van de drie. “Met stokbrood” “En tapanada” vulde de andere twee meiden aan. Snel en doeltreffend werd één van het bedienend personeel aangeschoten aan wie de bestelling werd doorgegeven.
Door hun gekakel werd het bijna onmogelijk om nog verder te lezen. Om ze niet in verlegenheid te brengen legde ik het boek nog niet weg en deed mijn uiterste best om nog een paar regels door te lezen. Hoe ik ook mijn best deed om me af te sluiten voor hun gesprek werd soms mijn aandacht getrokken door het onderwerp of de manier van praten. Nadat de rosé en stokbrood met tapanada was gebracht gaf ik het op. Ik legde ik quasi nonchalant het boek weg om even nonchalant over de markt te kijken ondertussen mijn oren spitsend om het gesprek te kunnen volgen. De middelste van de drie had die dag ervoor een auto-ongeluk met de auto van haar vriend gemaakt. De dag was voor haar toen al zo slecht gestart: verslapen, er halverwege de rit van A naar B(eter) achter komen dat je eigen auto op de verkeerde plek geparkeerd staat, je dan maar met de auto van je vriend weer naar huis rijdt om die fout te herstellen, je dan achter op een B.M.W knalt, je dat dan nog moet uitleggen aan je vriend. “Nou” viel de kleinste van de drie haar bij “ Vorige week zette ik de jeep van mijn vriend tegen een paaltje.”
Na het onderwerp botsauto’s werd het onderwerp man aan gesneden. De middelste vroeg zich af hoe het toch kwam dat de man die nu met haar de lakens deelt zo verschillend is van de man waar ze vroeger voor gegaan zou zijn. Het was niet zo dat haar vriend niet voldoet aan haar wensen maar qua uiterlijk leek hij in geen velden of wegen op de witte prins op dito kleur paard. “Ach als hij maar goed in bed is” viel de grootse bij. “Ja dat wel maar omdat hij zo iellig is ben ik hem steeds kwijt in bed”
Na een korte periode van stilte en na het laten aanrukken van een tweede mandje stokbrood met tapanada werd Sonja Bakker onderwerp van discussie. Dat zij onderwerp werd kwam door het tweede mandje stokbrood. De kleinste van de drie was al een hoop kilo kwijt, wat beaamt werd door haar vriendinnen. Toch hoefde de kleinste echt geen stokbroodje tapanada meer. “Jo, stel je niet aan, je ziet er goed uit” en “dit beetje brood komt er heus niet direct aan.” “En anders doe je toch even liposuctie” voegde de grootse toe. Een hele discussie over snelle en langzame vetcellen en hun gevolgen volgde.

Ben ik nu veel meer te weten geworden over vrouwen… nee. Maar ik weet nu wel dat vrouwen zich ook druk maken om de banale dingen van het leven. Dat ze zich ook onzeker voelen en dat ook voor vrouwen de eerste keer met een man in bed eng is en dat je nooit je auto aan je vriendin moet uitlenen.

Zwet