Een koele ochtendbries streelt mijn gezicht als ik slaperig mijn hoofd naar buiten steek. Geschrokken verlaat een spin haar met glanzende dauwparels behangen web en zoekt haastig een veilig heenkomen achter de loshangende verfbladders van het kozijn. Ik snuif en mijn zintuigen worden geprikkeld door de herfstgeuren uit de tuin vermengd met het aroma van versgezette koffie. Een vochtige kring blijft achter op het bureau als ik de dampende beker tussen mijn handen neem en er zachtjes in blaas.
Mijn hoofd is als een trechter tot de rand gevuld met gedachten in vele kleuren inkt. Ik zet de punt van de trechter op het nog witte blad. Krullen en stippen die letters, woorden en zinnen vormen versieren het papier en de ruimte bovenin kan met nieuwe gedachten worden gevuld.
Naast mij, op het bureau staat een oude globe met een eikenhouten voet. Met mijn hand geef ik de bol een zwaai. Het vele blauw dat de zee voorstelt mengt zich met het geel, bruin en groen. Het verwondert mij dat men spreekt over eilanden en het vaste land. Ik zie dat het in werkelijkheid eigenlijk allemáál eilanden zijn, alleen de maten zijn verschillend.
Een prachtige grote bol van aarde, water en lucht, gevuld met mensen, dieren en planten. Haast onmogelijk, zo mooi. Maar ik voel ook haar pijn. Zij wordt vergiftigd en misbruikt. Racisme en vreemdelingenhaat komen op als etterpuisten die op springen staan. Er wordt geslagen, gescholden, verkracht en gemoord.
Naïef als ik wil zijn, zie ik alleen maar aardbewoners. Veroordeeld tot elkaar en een leven lang samen op deze kloot. Met hun verschillende gewoontes en kleuren versieren zij de wereld, zoals mijn gedachten dit papier met de gekleurde inkt uit de trechter van mijn hoofd.
16 reacties
Grumpy-old · 27 december 2007 op 14:15
Deze keer doet je verhaal mij niet veel. Het is een beetje een kakofonisch aan elkaar geplakt naar mijn gevoel. Waardoor titel en onderwerp weinig raakvlakken hebben.
Maar da ’s misschien juist de bedoeling?
😀
Greetz
Grumpy
Anne · 27 december 2007 op 14:41
Lagarto, ik vind het beeld van de met inkt gevulde trechter en de tekst die daaruit loopt mooi, ook de overgang naar de observatie van de wereldbol en het besef dat alles eiland is, ook prachtig. Maar vervolgens is het bruggetje naar sociale reflectie niet meer passend. De sprong naar een ander perspectief en een andere stijl past niet vind ik. Het verhaaltje loopt dan dood. Jammer.
pally · 27 december 2007 op 14:48
Het lijken een beetje twee verhalen , Lagarto, en daarvan vind ik het laatste stuk het minste.
Alsof je er iets stichtends achteraan wilde plakken. Beetje zonde van het best originele eerste deel.
Mooie titel
groet van Pally
dj_Eddy · 27 december 2007 op 15:52
Ik ben het ermee eens dat deze column, ondanks een veelbelovend begin, niet helemaal uit de (kleuren)verf komt. Omdat de column in de categorie ‘liefde’ staat, had ik ook een andere wending verwacht dan een verhaal over wereldvrede. Hoewel dat laatste natuurlijk wel weer toepasselijk is tijdens de (nadagen van) Kerst. Helemaal nu ik hoor dat in Pakistan Benazir Bhutto is vermoord door een zelfmoordaanslag.
KawaSutra · 27 december 2007 op 15:55
[quote]Krullen en stippen die letters, woorden en zinnen vormen versieren het papier en de ruimte bovenin kan met nieuwe gedachten worden gevuld.[/quote]
Krullen en stippen, die letters, woorden en zinnen vormen, versieren het papier. De ruimte bovenin kan met nieuwe gedachten worden gevuld.
Ik kwam er eerst niet uit. Een paar leestekens kan dan wonderen doen.
Het filosoferen naar aanleiding van een globe kan ik best waarderen. Soms lijkt de aarde een beetje klote. 😀
arta · 27 december 2007 op 17:26
Ik vind het juist wél mooi in elkaar overvloeien allemaal! (grappig hoe bepaalde teksten door iedereen anders gelezen worden)
Mooi geschreven!
🙂
SIMBA · 27 december 2007 op 18:09
Ik heb hem een paar keer moeten lezen om een mening te vormen. De eerste keer vond ik hem gemaakt overkomen, maar na een paar keer lezen en erover denken vind ik hem mooi.
pepe · 27 december 2007 op 19:27
Ik snuif en mijn zintuigen worden geprikkeld door de herfstgeuren uit de tuin vermengd met het aroma van versgezette koffie.
Mooi, een genot om te lezen. Bakkie doen?
lisa-marie · 27 december 2007 op 20:36
Mooi geschreven; het filosofische en de harde realiteit die haaks op elkaar staan, tenminste zo komt dat bij mij over.
Li · 27 december 2007 op 21:44
[quote]Ik heb hem een paar keer moeten lezen om een mening te vormen[/quote]
Dan lees ik het nog een keer.
Er staan prachtige zinnen in, maar ik kan de samenhang nog niet ontdekken. Komt vast wel.
Li
lagarto · 27 december 2007 op 21:45
Allemaal erg bedankt voor jullie reacties. Als ik een aantal van jullie goed begrijp, is wat ik wilde vertellen niet helemaal gelukt. Het ging maar over één onderwerp, harmonie.
Ik zal het ooit nog een keer proberen.
[img]http://examedia.nl/columnx/uploads/img47738a8644f6c.jpg[/img]
Goed 2008
WritersBlocq · 28 december 2007 op 01:07
Ik vind het niet zo’n fijn stukje om te lezen. Het gaat over teveel, of misschien juist wel te weinig om er echt columnchocolade van te breien zeg maar.
Moest wel een beetje lachen toen ik dit las:
[quote]Ik zie dat het in werkelijkheid eigenlijk allemáál eilanden zijn, alleen de maten zijn verschillend.
[/quote]
Dat heb ík nou alleen als ik dronken ben…
lagarto · 28 december 2007 op 08:25
Ik bedoel dat ik steeds minder verschillen zie alleen vertoon.
weathergir · 28 december 2007 op 11:37
Ik pleeg te geloven, dat ik ‘m begrepen heb… En ook mooi vond… sterker nog: heel mooi… :kus:
KingArthur · 28 december 2007 op 13:32
Je overgang van de natuur naar de maatschappij vind ik niet vloeiend verlopen waardoor het wat geforceerd lijkt. Maar de sfeer die je neerzet is mooi geschreven.
Ma3anne · 29 december 2007 op 09:56
Ik zie de problemen niet zo, die hiervoor beschreven zijn. Kan helemaal met losse handen in één keer mee met je gedachtengang.
Gewoon een mooi beschreven stukkie gewaarwording en wegdrijven van gedachten, zoals dat wel eens gaat…..