Als de spannende vrijdagavondfilm onderbroken wordt door de grootste ergernis van de gemiddelde commerciële televisie kijker, vliegen de nieuwe trends je om de oren en proberen gladde mannen, rimpelvrije dames en aandoenlijke kindertjes je te overtuigen van het feit dat je leven er een stuk beter uit zal zien met de producten die ze aan je proberen te slijten. Ben ik echt verleidelijker met telescopische wimpers en waar haal ik mijn anti-klontergarantie als het innovatieve, speciaal ontwikkelde flexibele borsteltje zijn werk niet goed doet?
Met Amino-Peptiden lijk ik misschien een stuk jonger, rimpel ik minder en als ik mijn haar verf bescherm ik het met fruitzuren, wordt het sterker en kan ik er een flinke ruk aan geven. Als ik nu eens overstap op de darmflora verbeterende drankjes zwelt mijn buik minder op, raak ik misschien wel in no-time kilo’s kwijt en wie weet kan ik dan wel elke ziekte-bacterie de baas, maar maken deze producten mij ook echt gelukkiger?
Gewoon wit is niet meer genoeg, we willen stralend wit. Waarom weet ik niet, ik moet er niet aan denken dat mijn gesprekspartner een zonnebril op moet zetten omdat ik hem of haar met mijn vers gewassen shirt een zonnesteek bezorgd maar in dat geval kan ik me tegenwoordig ook mooi zwart kleden want zwart blijft zwart en ook mijn zomerse niemendalletjes behouden hun kleur dankzij de nieuwe formule.
Toch vraag ik me af of we, sinds we elkaar met z’n allen tegenwoordig “goeiemoggel” wensen, ook allemaal bekeerd zijn tot een mobieltje waarop het versturen van een SMS bericht makkelijker foutloos gaat, oftewel, dient de reclame zijn doel?
Misschien moet ik me daar maar niet mee bezighouden, reclame is een vak apart en er zijn speciaal geschoolde mensen die dit fenomeen al jaren bestuderen en precies op de hoogte zijn van het effect van een goede commercial. Voor velen een bron van ergernis, voor mij een goed moment om tijdens die vrijdagavondfilm een bezoekje te brengen aan het toilet of mijn glas bij te vullen. Met een beetje geluk ben ik dan op tijd terug om van het voedingscentrum te horen dat ik de morgen echt een balans dag nodig heb en dat drank meer kapot maakt dan me lief is.
Volgende keer laat ik misschien mijn glas leeg en mijn blaas vol want behalve ergernis biedt reclame toch ook wel vermaak en blijkt zelfs een bron van inspiratie…
10 reacties
arta · 28 januari 2008 op 17:41
Uhm…in jouw laatste zin spreek je alles tegen wat je in het hele voorgaande stuk hebt proberen te bewijzen…
Wat het stukje over ‘goeiemoggel’ en mobieltjes met de rest van jouw column te maken heeft, begreep ik niet helemaal, maar ik zeg ook nog gewoon goedemorgen, dat zal het zijn…
Verder vind ik het met een lekkere vaart geschreven, leuke vondsten, op die twee puntjes na dus helemaal leuk, wat mij betreft. 🙂
KingArthur · 28 januari 2008 op 18:54
En dat heb je hier laten zien ook. Lekkere tekst. Maar zeg eens eerlijk, toch liever verslaafd aan de produkten die je hier hebt aangehaald dan die pillenreeks uit je vorige tekst 🙂
Grumpy-old · 28 januari 2008 op 21:24
Tis een beetje hemel en hel tegelijk.
In het eerste deel is de reclame het werktuig van de duivel . Maar daarna wordt het verheerlijkt.
Een perfect moment voor de plaspauze.
Ik vind het om één of andere reden toch lekker lezen. Al weet ik nog niet goed waarom.
Misschien moet ik maar eerst een plaspauze nemen en wat duyvis borrelnootjes halen voor ik het doorheb 😉
Greetz
Grumpy
Isabeau · 28 januari 2008 op 22:48
Misschien dat je de volgende keer de zinnen wat korter kunt maken?[quote]Waarom weet ik niet, ik moet er niet aan denken dat mijn gesprekspartner een zonnebril op moet zetten omdat ik hem of haar met mijn vers gewassen shirt een zonnesteek bezorgd maar in dat geval kan ik me tegenwoordig ook mooi zwart kleden want zwart blijft zwart en ook mijn zomerse niemendalletjes behouden hun kleur dankzij de nieuwe formule.[/quote]
Deze hierboven is nogal lang en zo staan er nog wel een paar tussen. Dat maakt mij het lezen juist moeilijker.
Desondanks schrijf je hier een leuk stukje! 😀
Reclame blijft voor mij echter toch wel de plas- en zuippauze!
KawaSutra · 29 januari 2008 op 00:30
Best een grappig geschreven stukje. Die massale plaspauzes zijn zelfs al door de waterleidingbedrijven aangetoond. Als jij dan af en toe nog even wil blijven kijken worden we middels een column wel weer eens bijgepraat.
lagarto · 29 januari 2008 op 07:39
Al vaker gedaan dit onderwerp, toch verassend leuk en lekker leesbaar geschreven.
Groeten Lagarto
pepe · 29 januari 2008 op 08:29
Heerlijk die vaart in dit stuk, het leest als een tierelier.
Misschien zou tekstschrijver kunnen worden in de reclamewereld? 😆
Met een big-smile gelezen, oeps nu krijg ik lachrimpeltjes 😉
Fem · 29 januari 2008 op 11:21
…op mijn lange zinnen ben ik al eerder gewezen en ik probeer er aan te werken maar het is lastig de “aard van het beestje” in bedwang te houden. Ook in de praktijk ben ik een spraakwaterval; ik zeg wat ik denk en zet wat ik zeg op papier (of in dit geval op het net) maar ik zal proberen mijn gedachtengang wat in te korten 😀
Wat betreft mijn “boodschap” krijg ik de indruk dat die deze keer iets beter overkomt dus dat geeft me hoop. Het is eigenlijk heel simpel: er is ergernis, verbazing, acceptatie, berusting en vervolgens de keuze om er wat nuttigs mee te doen. Dit geldt niet alleen voor reclames, zo sta ik in het leven!
Bedankt voor de reacties en adviezen die iedereen geeft of nog komen en bij voorbaat mij excuses voor dit relaas (hopelijk in iets kortere zinnen ;-))
Fem
Mup · 29 januari 2008 op 12:53
Reclames, ik mis ze hier zelfs. onthoud de stukjes, maar nooit de merken:-)
Zie ook hoe slim het werkt, zolas hier op de site. Moet vaak lachen als ik een topic of column lees, met daarnaast de reclames. (tien jaar jonger in 30 dagen)
Ik heb er dus wel wat mee. neemt niet weg dat hij lekker weg las, deze,
Groet Mup.
pally · 31 januari 2008 op 23:18
Leuk stukje, heb zelf ook haat-liefdeverhouding met reclame vanwege zoon in die wereld. Tja leuk én afschuwlijk!
groet van Pally