Insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden

Wie ooit breien heeft geleerd zal zich deze instructies nog goed kunnen herinneren.
Ik weet het nog precies, het allereerste geklungel met die dunne gladde naalden. De warme zachte handen van de juf, die achter mij staat en met haar handen de mijne stuurt. Alles in de knoop en frustratie ten top. Later de eerste zelfgebreide sjaal, trui en poppenkleertjes. Màn wat was ik trots op mijn breisels! Als de herfst haar intrede doet en de wind de bladeren van de bomen rukt, begint het bij mij steenvast te kriebelen.
Er moet weer een trui op de pennen!
Er lag al een bundel mooie sokken-wol in de kast dus na wat gepieker en gepuzzel over patroontjes en model, kon ik fijn aanvangen.

Het is van die wol die iedere keer van kleur verandert, dat geeft speciale effecten, zonder enige extra inspanning mijnerzijds.
Het is fijn voor mijn ogen om die kleuren te zien wisselen en het effect van licht en donker maakt het breisel warm en levendig.

Ik brei in dit oversized slobbertrui-model, een enorme lading minuscule kabeltjes en de wol is dun als garen. Met andere woorden, een mega project. Daar hou ik van omdat er in de verste verte geen eind in zicht is, dus geen enkele reden tot haastige spoed.
Uren eindeloos puur genot, het geluid van monotoon tikkende de pennen zachtjes tegen elkaar. De zachte wol onder de handen. Buiten de wind.

Vanwege de kabeltjes moet ik continu tellen, van één tot acht, dan één, vervolgens weer tot acht. Nadenken en tellen gaat niet samen.
Al breiend zweef ik weg van de wereld en verdwijn in gedachteloosheid. De gedachtepatronen die altijd op de voor- of achtergrond hun rondjes draaien houden halt. Uit de denk-leegtes die dan ontstaan, komen de gekste inspiraties voort.

Zoals een stukje schrijven over de meditatieve bijverschijnselen van het breien!