Is het een vliegtuig?

Mijn dochters hebben een superheld. In het normale leven heet zij Mieke en werkt ze op een Vlaams politiebureau. Maar als er iemand om hulp roept, wordt zij een heuse superheld. Strak pak, rood roze met geel en veel zilver. Lang blond met zilverwit haar. Blond en roze. De juiste ingrediënten. De goed heiligman had hun verwend met de Barbie uitvoering. Kleine Mega Mindy’s met niet te vergeten een boel piepkleine natuurgetrouwe accessoires. Een roze masker, gele cap, zilveren tasje en arm, – nek, – en beenspikes. Kleine onderdelen dus. Een cape weg. Een masker weg. Dat viel nog mee. Maar opeens ook nog een been eraf.
Mega Mindy terug naar de winkel. Weken later kregen we een nieuwe Mega Mindy. Dankzij de vriendelijke huishoudbeursblokkerdames.

Op een avond moeten de Mega Mindy barbies mee in bad. Maar dat mag niet zeg ik nog. Dan zit er al een in het water. Ze loopt vol en klotst. Zij moet dagen drogen. Als ze opgedroogd is gaan de kleren aan en besluit mijn jongste op een andere avond dat ze spagaat moet kunnen. Net voor het naar bed gaan, want echte superhelden beschermen mijn dochters ‘s nachts. Als ik uitleg dat zo haar been er af gaat kijkt ze me verbaasd aan. “Ik kan toch ook mijn been zo doen?” zegt ze terwijl ze haar eigen been bijna tegen haar oor drukt.
Gelukkig druk ik het been (van Mega Mindy wel te verstaan) er weer in en kan er geslapen worden.

De volgende dag ga ik naar mijn werk. Ik heb een gesprek met mijn leidinggevende. Ik werk op projectbasis en de projecten zijn voorlopig stilgelegd.
De klussen die er nog liggen zijn voor mij te complex besluiten we min of meer samen. Ik kan weer naar huis en denk al fietsend mama is geen echte superheld. En ook geen vliegtuig. Maar mijn been kan wel op zij.