Dat Italianen en autorijden niet samen gaan, wisten we natuurlijk al maar dat ze zelf denken dat ze de meest ervaren autorijders van de wereld zijn, slaat de troon. Ik had een uitwisselingsweek met Italië vanuit school, hartstikke leuk natuurlijk maar dat rijden van hen! Ik ben zelf al heel wat gewend met een vader die een Audi R8 V10 heeft met quattro-aandrijving en die in 3,2 seconde bij de 100 zit! Hardrijden, alla, maar roekeloos en niet kunnen rijden! Het begon allemaal al toen we het vliegveld uitliepen en we de bus instapten! Ik moet toegeven dat die wegen gewoon bagger zijn! Wij rijden voor Italianen gezien zacht: 100 kilometer per uur met een bus. Dan zijn er Italianen die op een 2-baans snelweg zich tussen 2 auto’s wringen en zo proberen in te halen! Een rare bedoeling maar gelukkig ging het allemaal goed. De volgende dag bracht een Italiaan die net zijn rijbewijs had gehaald ons naar Poggibonsi, een stadje in de buurt. Ik zag de bui al hangen! Zijn auto had die op een helling van 30 graden geparkeerd met nog eens een auto ervoor. Daar zet je toch geen auto neer! Gelukkig alles ging goed, afkloppen maar. Keiharde muziek op en daar gingen we jongens met 90 kilometer door de bochten waar toch duidelijk een bord met 50 stond! Ik durfde niet de kruisjes te tellen die langs die weg stonden. Ik schat zo’n 15 à 20 op een stuk weg van 10 kilometer! Die avond onder het eten kreeg ik een preek over “hoe moeilijk het wel niet was om in Italië je rijbewijs te halen” van mijn partners moeder. Ik stond perplex, maar 20 praktijk- en theorielessen en je kunt in Italië al je rijbewijs halen! Maar de praktijk- en theorielessen waren natuurlijk wel heel moeilijk! Niet, dus. Voor de theorie moest je alleen een paar borden en een paar regels kennen, dit waren borden en regels die ik voor “het fietsexamen” in groep 7 heb moeten leren! Ik stapte de volgende dag toch met ander gevoel in de auto van die Italiaan die ons ook naar Poggibonsi bracht. Ik doe mijn gordel om maar nee hoor dat is hier “raar”. Oké, ik moet toch een beetje aanpassen dus ik doe hem weer af! Hij wil de weg oprijden maar krijgt een telefoontje, opnemen dus. Hij met zijn mobiel in de hand oversteken. Even kijken als er een auto aankomt, nee hoor dat hoeft hier kennelijk niet! TUUUUUUUUT, daar staan we dan midden op weg met een auto die gelukkig nog net kon remmen. Hij legt nu toch maar zijn mobieltje weg maar ik weet genoeg, ik doe maar mooi weer mijn gordel om! Die avond vertel ik natuurlijk wat ik die dag heb meegemaakt en dus ook het voorval met de auto. “Dat gebeurt hier zelden hoor want de lessen zijn erg goed!”, hoor ik mijn partners moeder nog zeggen. De volgende morgen brengt zij ons weg naar school. Nou, ze kon er zelf ook wat van hoor. Van het hardrijden was ze wat minder maar bumperkleven kon ze als een van de beste! Het is dan ook niet raar dat een op de twee auto’s in Italië deuken heeft! De een na laatste avond bracht een andere Italiaan mij weg, nou die had het allemaal: muziek aan, bellen en keihard en ongepassioneerd rijden! Wat was ik blij dat ik heelhuids thuis was en in me bedje kon! Ik vond het jammer om weg te gaan maar het walhalla van het roekeloos rijden zal ik in ieder geval niet gaan missen!

Alvast bedankt voor uw commentaar! 😀

Categorieën: Maatschappij

1 reactie

Kwiezel · 9 mei 2010 op 22:41

Hi italiaan, ik kan me voorstellen dat je een leuke tijd hebt gehad.
Wat je op papier hebt gezet is een opsomming van gebeurtenissen en geen column. Probeer je ervaringen bondiger op papier te zetten en bedenk van tevoren wat je de lezer duidelijk wil maken. Laat je stuk ook door een ander beoordelen, voordat je het instuurt. Voorkomt zeker de nodige grammaticale fouten. Welkom by the way 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder