Ja mevrouw

Het was begonnen als een grap. Dat zij het serieus meende deed niets af aan het feit dat ik het toch als grap beschouwde. Lachwekkende zaken kunnen immers niet serieus gemeend zijn. Ik kreeg een kaartje in de brievenbus met feestelijke gebakjes op de voorkant. Hiep hoi wat klopte mijn hartje ten hemele, want ik dacht natuurlijk aan een feestje vol alcoholisch genot. Daar kwam al snel een einde aan. Niet aan het kloppen van mijn tere hartje, maar aan de feestelijke vreugde van de gedachte aan feestelijke vloeistof. Of ik misschien de was die ik buiten mijn balkon hang, binnen zou willen hangen, omdat het hangen van de was buiten een asociaal gebeuren is en anders iedereen dat na gaat doen. Na alle lachstuiptrekkingen verwerkt te hebben, schreef ik een vriendelijke kaart terug. De dag nadien kreeg ik vervolgens weer een kaart door de bus. Und so weiter. Verder niets meer geschreven, want ik heb een neus voor zinloze discussies. In een gekke bui heb ik wc papier aan het kleine wasrekje gehangen. En kablaf, weer een kaartje. Of ik niet al te bijdehand meer wil doen en gewoon alles binnen het balkon wil laten. Natuurlijk mevrouw, ja mevrouw, amen mevrouw.

Wanneer ik aanbel, doet ze nooit de deur open, terwijl ze overduidelijk wel thuis is. Ze communiceert slechts door middel van feestelijke kaartjes met niet noemenswaardige klachten. Je hebt klagende mensen en je hebt klagende mensen die van klagen hun hobby maken. Ik ben een vrouw, dus klagen begrijp ik meestal wel, maar dit is toch een beetje van de zotte. Vreemde, vreemde mensen heb je hier ronddwalen en de mensen die ik nog niet vreemd acht, die zullen allicht stiekem toch ook heel erg vreemd zijn. Soms kijk ik in de spiegel en denk ik bij mezelf, ja, ook ik ben wel misschien een beetje gek. Maar met andere gekke mensen kan ik echt niet omgaan.

Het liefst heb ik gewoon dood en dood en doodnormale mensen, zo doorsnee, zo gemiddeld, die types die zonder morren door het leven dobberen zonder gekkigheid of originaliteit. Waarvan je elk woord wel van kilometers van tevoren kunt aan zien komen rijden. Die opstaan, hun krantje drinken en koffie lezen, naar hun bureautje rijden, thuiskomen en wachten op hun maaltijd, bereidt door de huisslavin ofwel vrouwtje die uiteraard ook dood en doodnormaal oogt, maar stiekem al vele abortussen heeft laten plegen en vele cactussen heeft aangerand. Daarna doet zij even vlug de afwas, terwijl hij alvast het vrouwtje achterwaarts in het hol neukt. Vervolgens gooit hij met een soepele zwaai de tv aan en staart naar mannen die achter een bal aan hollen. De vrouw gaat alvast naar bed, nadat zij uiteraard nog een cactus voor het leven heeft getraumatiseerd.