Jaan – 5

1.5 SPIN

In het huis van de man in Het Zwik liep de gier langzaam de gang in. Met een elleboog duwde hij de voordeur in het slot. De houten vloer kraakte nauwelijks onder het geringe gewicht van de man die bijna geen vlees op zijn botten leek te hebben. Voorzichtig liep hij verder. Links en rechts waren deuren waarvan er één iets open stond. Met zijn rug tegen de muur duwde De Gier met een vlotte beweging van zijn arm die deur open. Hij wachtte even en keek dan voorzichtig naar binnen. De slaapkamer met de twijfelaar in het midden maakte een slordige indruk. Op de grond lagen een manchester broek en een wollen blouse naast werkschoenen en een ruime boxershort. De kleerkast met voor het merendeel lege hangers stond open. Blijkbaar had de man zich met grote haast omgekleed. De gier keurde de kamer verder geen blik waardig. De tegenoverliggende gesloten deur leidde naar een kleine ouderwetse badkamer. Er was een wastafel en een douche achter een lelijk kunststof gordijn. Het rook er muf en aan het eens witte plafond groeide groenige schimmel. De gier trok zijn spichtige neus iets op, deed de deur weer dicht en liep door naar een deur met een raam van matglas dat toegang gaf tot een vertrek dat zich over de volle breedte van het huis uitstrekte. Links was een vrij moderne open keuken en de rest was ingericht als woonkamer in een klassiek eiken stijl. In een hoek stond een moderne flatscreen televisie op een kast waarin een harddisk recorder en wat audioapparatuur was geplaatst. Schuin tegenover de televisie stond een donkere antieke secretaire met daarvoor een luxe bureaustoel. Op het blad van het oude meubel lag een groot rechthoekig etui van koeienleer dat was dichtgebonden met twee dunne leren koordjes. De gier grijnsde bijna onzichtbaar en griste het etui van de secretaire. Zijn stoffen handschoenen en dunne leren schoenen hadden geen enkel spoor achtergelaten toen hij even later de voordeur stevig achter zich dichttrok. Het was al vrij donker en hij kon ongezien in zijn hybride voertuig verdwijnen. Pas twee straten verderop startte de gier de benzinemotor van de Toyota en reed de nacht in.

De man die met de bloedmooie vrouw het rustgebied midden in de Lonnekerberg was binnengegaan had moeite zich te beheersen. Na de beet in zijn oorlel had de vrouw een wijsvinger op zijn mond gelegd ten teken dat de man stil moest zijn. Hij hijgde zwaar. De vrouw stond tegen hem aan en hij voelde haar ronde stevige vormen dwars door zijn dunne zomerkleren heen. ‘Waarom wordt je zo genoemd?’ wist hij uit te brengen.