Jabotski versus Godeliefkens

Het was de zoveelste heiligverklaring in mijn bos, tevens afsluiter van het jaarlijkse druïdecongres. De Poolse druïde Strabenitzas was voorgedragen dit jaar. Een terechte keuze volgens velen. Alleen Jabotski was het er niet mee eens. Hij betuigde zijn onvrede met listige vragen.

Waar haalde de Joodse Jabotski het lef vandaan om te twijfelen aan de heiligverklaring van Strabenitzas? Omdat deze wellicht nog in levende lijve op de wereld was? Een blinde kon zien wat voor een verdiensten en wonderen deze Pool verricht had in zijn nog prille bestaan. Hij was nog maar pas geleden veertien geworden. Dat kon geen reden zijn om de heiligverklaring geen doorgang te laten vinden. Wonderen kun je ook verrichten voor je veertiende. Griss mich nich.

Jabotski, kampioen in alles in twijfel trekken, opperde dat dat toch echt niet kon. Hij beweerde dat als het congres hem even de tijd gunde hij zo kon laten zien dat van heiligverklaring van Strabenitzas geen sprake kon zijn. En zo geschiede.

In vlot Joods haalde Jabotski maar liefs tien argumenten naar voren die hout sneden. Tot grote verbazing van de hele goegemeente. Bijna alle druïden vielen haast van hun stoel. En toch wilden zij er niet aan geloven. Wat Jabotski inbracht aan argumenten klopte gewoon niet.

Jabotski’s tegenpool en grootste opponent druïde Godeliefkens vroeg nu het woord. De Belgische gezant, bijna rechtstreeks uit de hemel gezonden en zelf al jarenlang heiligverklaard verwierp in duidelijke taal alles, maar dan ook alles wat Jabotski zojuist naar voren had gebracht. De goegemeente klapte haar handen stuk. Godeliefkens had gelijk.

Strabenitzas werd heiligverklaard. In grote blijdschap dronk de veertienjarige knaap in een teug zijn limonade op. Jaboski lepelde zuur zijn glaasje leeg. Het gele goedje plakte pesterig aan zijn gehemelte. Zijn protest en gekakel had helaas niet geholpen. Godeliefkens verkoos een godendrankje samen met zijn metgezellen. Het spoelde de laatste twijfels weg.