jaloezie

Mijn man heeft me ingeruild voor een ander. Ik weet niet hoe ze heet (in mijn gedachten noem ik haar Truus) want ik ken alleen haar stem, omdat ze tussen ons in zit in de auto. Het is namelijk de juffrouw van het navigatiesysteem. Met haar vlakke stem leidt ze ons over onbekende wegen naar moeilijke plekjes.
Het is een serpent, want ze doet precies wat ze zelf wil. Volg je haar instructies niet onmiddellijk op en wijk je (expres) af, dan klinkt haar stem onverbiddelijk ‘bij de volgende mogelijkheid keren’.
Ze zegt nooit van te voren welke route ze in gedachten heeft en ze kijkt niet verder dan tot de volgende afslag.
Maar mijn man is stapel op haar. Als we onze straat uitrijden en ze kirt ‘hier rechts’ dan begint hij al te glunderen, en zegt-ie ‘knap hè, dat ze dat allemaal weet!’
In de dagen dat IK onze navigator was, wist ik niet alleen de te nemen route naar onze bestemming maar ook nog vier alternatieve routes. En ik maakte, in tegenstelling tot die troela die nu onze auto regeert, mooie volzinnen als we ergens van weg moesten veranderen.
Ik las kaart, volgde tegelijkertijd de bewegwijzering, voorzag de kinderen op de achterbank van respectievelijk snoep, chips en kotszakjes, en hield ook nog in de gaten wanneer de twee uur rijden voorbij waren en we weer moesten pauzeren. Kom daar bij haar maar eens om; zij praat alleen maar en dan nog niets eens fatsoenlijk. Ze leest voor als een kind uit groep drie dat net heeft leren lezen. Ze verzint d’r teksten trouwens niet eens zelf, die komen van een cd.
Mijn man vindt het geweldig dat ze ons om laat rijden bij eventuele files maar ook dat bedenkt ze niet zelf, ze krijgt haar informatie via de satelliet. Terwijl ik altijd alles zelf uit moest zoeken en ieder uur de cd van de kinderen af moest zetten om de verkeersinformatie te kunnen beluisteren.

Vanmorgen moest ik, samen met een collega, voor mijn werk naar een bedrijf waar ik nog niet eerder geweest was, zo’n dertig kilometer weg. Ik verheugde me op weer eens ouderwets kaart lezen maar kwam, toen ik net ingestapt was, tot de schokkende ontdekking dat er geen enkele kaart meer in de auto lag. Tandenknarsend heb ik de bestemmingsgegevens in het navigatiesysteem geprogrammeerd.
Feilloos reed ik naar de bestemming die ergens heel erg achteraf bleef te liggen. Heel zachtjes heb ik ‘bedankt’ gemompeld voordat ik uitstapte.
Daarop vroeg mijn collega tegen wie ik het had en ik legde mijn gevoelens ten opzichte van Truus uit.
Hij lachte en gaf me een tip: kies voor de mannenstem in het navigatieprogramma!

Thuisgekomen heb ik, me met de gebruiksaanwijzing van het navigatiesysteem, meteen teruggetrokken in de auto, en met een simpele handeling heb ik Truus uit onze auto verbannen. Daarna heb ik een ritje gemaakt, met het systeem aan, en ik heb ervaren dat het werkt!
Tim (want zo heb ik hem inmiddels gedoopt) leidt me met zijn zwoele, mannelijke, romantische stem, blindelings naar de juiste plekken en ik zal er niet meer over denken om een kaart te wensen in de auto. Nu maar hopen dat mijn man niet jaloers wordt op Tim ……..