Jane, een meisje.

Het was een vreselijk ongeluk. Een jong meisje op weg naar haar eerste werkdag. Ze wilde niet te laat komen. Zaterdagochtend, uur of zes. Niemand op straat. Ze stak over met haar hoofd bij haar baantje. Ze werd geschept door een auto. Jongeman achter het stuur. Auto tegen brommer. Auto wint. Meisje dood. Zestien jaar was ze. Als ouder moet je ze loslaten. Een nieuwe balans tussen er zijn en er niet zijn vinden. Vanmorgen was ze er. Moeder was samen met meisje opgestaan. Ze had haar brood gesmeerd. Meisje had daar niet aan gedacht. Ze was zestien. Ze had wel wat anders aan haar hoofd. Ze was nerveus. Ze ging geld verdienen. Ze ging uit vanavond. Moeder had haar succes gewenst, uitgezwaaid en weemoedig nagekeken. Ze draaide zich om. Deed de deur dicht. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Ergens achter de slaperige ogen drongen zich voorzichtig wat gedachtenflarden op. Vaag passeerden beelden van haar eigen eerste baantje, eerste vriendje, blauwtje, studie, zwangerschap, kinderen… met een glimlach om haar mond beklom ze, wederom haar hoofd lichtjes schuddend, de trap naar boven. Ze zocht haar bed weer op. Een koud bed. Dat wel. Haar prins had het witte paard naar een volgende liefde een aantal jaren terug al genomen. Het scheelde een hoop gedoe. Het was geen gemis. Dochterlief was haar alles. Ze stonden er samen voor. Dat ging ze goed af.

Maandagochtend reed ik er langs. Ik reed er iedere dag langs. Velen reden er langs. Het is een belangrijke doorgangsroute. Recht toe recht aan. Je kunt goed doorrijden. Bij de oversteekplaats voor fietsers stond een houten kruis met bloemen. Vele bloemen. Overdadig. Voor Jane. Gewoon een meisje. Blond, onzeker en op zoek. Ik passeer haar iedere dag. Nu, twee maanden later is het houten kruis weg. In plaats daarvan staat er een stenen gedenkplaat. Ook voor Jane. De bloemen zijn van plastic. Houdbaar.