Jarig!

Het is nog donker als ik wakker word, ik werp een blik op de wekker en zie dat het pas drie uur in de morgen is. Drie uur en ik ben klaar wakker, what´s new!

Ik stap mijn bed uit en loop naar de badkamer. Ik werp een blik in de spiegel en zie daar een verfrommeld gezicht, ogen omrand met restjes mascara van de vorige avond, mijn blonde peenhaar staat alle kanten op. Snel wend ik me af van dat afschrikwekkende spiegelbeeld en realiseer me opeens dat het ook nog mijn verjaardag is!

Mijn 49e verjaardag vier ik op Kos, weg van alles en iedereen, behalve van mijn jongste zoon. Die heb ik kunnen strikken om mij gezelschap te houden. Ik werp een blik op de 18 jarige die nog de frisse uitstraling heeft van de jeugd. Zoals hij ligt te slapen, lijkt hij zelfs weer op het hele kleine ventje wat ik me nog zo goed voor de geest weet te halen.

Zachtjes loop ik door naar het balkon, de warmte overvalt me. Ik ga zitten aan het gammele tafeltje en steek een sigaret op. Het is stil op straat. Af en toe hoor ik een scooter voorbij komen en soms hoor ik flarden van stemmen die door de wind gedragen, mijn richting worden opgeblazen.

Een moederkat ligt loom op de nog steeds warme stoeptegels te staren naar haar kittens die zich vermaken met een muisje, wat vecht voor zijn of haar leven.

Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder, die precies 49 jaar geleden ook voor haar leven heeft gevochten. Ik vraag me af of zij toen ook al wakker was, had ze last van weeèn, was mijn vader ook wakker? Of was ze alleen en nam ze op haar manier afscheid van het leven terwijl ze nieuw leven op deze wereld zette? “Stom dat ik dat nooit aan haar heb gevraagd” mompel ik onwillekeurig hardop. Ik schrik van mijn eigen stem, die luid klinkt in de stilte van de nacht.

Ik steek nog maar een sigaret op. Misschien moet ik eens overwegen om te stoppen, bedenk ik me. Scheelt een hoop geld en volgens de medici scheelt het minimaal tien levensjaren. Shit, 49 jaar! Ik voel me nog geen 25! Zouden mensen me nu al middelbaar gaan noemen? Wordt het niet eens tijd om me ook zo te gedragen? Geen gevuns meer, gaan sparen, gewoon verstandig worden. Niet meer op mijn gevoel afgaan, maar op mijn ratio.

Stom eigenlijk, 49 jaar geleden waren mijn ouders blij met een nieuw kindje. Oude jonge ouders waren het. Mijn moeder die tijdens de bevalling een injectie tegen de pijn kreeg, want als ze toch dood ging hoefde ze ook niet nog eens pijn te lijden. Mijn vader, die de verpleegkundige niet alleen durfde te laten met mij omdat hij bang was een ander kindje in zijn armen gedrukt te krijgen. Mijn moeder die het overleefde. Ze waren gelukkig en blij, hun zevende en laatste kind! En nu zijn ze er niet meer. Vreemd gevoel, ze bestaan gewoonweg niet meer, terwijl ze toch door mij op deze aardkloot te hebben gezet, iets bijzonders hebben gedaan.

Ik zie dat de moederkat zich uitstrekt en naar de kittens loopt. Het muisje ligt trillend en gedesoriënteerd op de stoep. Moederkat staat even stil en het is alsof ze tegen haar kinderen zegt, “let goed op jongens, zo vang je een muis.” Ze kijkt nog even van haar kittens naar de muis en met één soepele sprong, haar poten vooruit gestrekt, heeft ze in een fractie van een seconde het muisje in haar bek en bijt door. Moederkat serveert het ontbijt op de stoeprand naast een geparkeerde auto.

Nog maar een sigaret. Ik ben blij dat ik in de 20e eeuw ben geboren. Ik moet er toch niet aan denken dat mijn ontbijt zou bestaan uit een voor- of achterpoot van een of ander dier. Goffer, de 20e eeuw, ik leef nu al in de 21e eeuw! Ik ben een Rimpelsauriër!

Een kerktoren slaat vier keer, ik inhaleer diep. Ik hoest, gatver, ik rook echt te veel! Ik ben er klaar mee en met een resoluut gebaar druk ik de sigaret uit en kruip terug in bed, waar mijn jongste zijn eigen dromen droomt.

Ik lig nog lang wakker. Ouderdom en verval komen vanzelf. Onopgemerkt neemt het de glans af van je jeugd. En dan heb je nog het geluk dat het nog niet je gezondheid heeft ingepikt, de sterretjes in je ogen of gewoonweg je glimlach. Die laatste dingen heb ik nog en ik ben van plan dat heel lang te houden. Ok, ik ben middelbaar, ietwatboel gek, vunzerig tot in het graf en zeker geen goede huisvrouw, maar ik heb een man die zielsveel van me houdt, kinderen die me op handen dragen en zelfs “bijna schonedochters” waar ik eigenlijk niet over mag klagen.

Het zal een vreemde verjaardag worden. Geen man, geen kinderen, geen familie, maar wel met de hoop dat later als mijn kinderen 49 worden, zij ook aan mij denken. Hoe ik hun geboorte en leven heb ervaren. Zo leef ik voort, misschien wel tot in de 22e eeuw.